سامسونگ باید مثل اپل و گوگل میان‌رده‌های خود را به تراشه‌های قدرتمندتر مجهز کند
حالا که اپل و گوگل در گوشی‌های میان‌رده و اقتصادی خود از تراشه‌های قدرتمند استفاده می‌کنند به نظر می‌رسد سامسونگ هم باید همین کار را انجام دهد.
توجه: این مقاله ممکن است حاوی نظرات شخصی نویسنده باشد. بنابراین شاید همه با آن موافق نباشند.
در سال ۲۰۱۶، اپل از نخستین گوشی میان‌رده‌ی تاریخ خود با نام آیفون SE رونمایی کرد. اگر بخواهیم با معیار و استانداردهای آن زمان، این گوشی را قضاوت کنیم، کلمه‌ای جز «بهترین میان‌رده‌ی تاریخ» به ذهنمان خطور نمی‌کند. در آن زمان آیفون SE با ظاهری شبیه به پرچم‌دارهای اپل و همچنین قدرت پردازشی بسیار بالا، حتی گزینه‌ای مناسب‌تر از پرچم‌داران اندرویدی بود، چه برسد به اینکه بخواهیم آن را با میان‌رده‌های دیگر مقایسه کنیم. در رابطه با آیفون SE چند نکته وجود دارد که در زیر به آن‌ها اشاره می‌کنیم.
در آن زمان که آیفون‌ها قیمتی نجومی داشتند، آیفون SE با قیمت ۴۰۰ دلار، ارزان‌ترین گوشی مجهز به سیستم‌عامل iOS لقب گرفت و توجه بسیار زیادی را به سمت خود جلب کرد.
آیفون SE به عنوان یک میان‌رده‌ی ۴۰۰ دلاری، تصاویر خوبی ثبت می‌کرد و کیفیت فیلم‌برداری آن هم عالی بود. طوری که حتی می‌شد آن را از یک سری پرچم‌داران اندرویدی هم بهتر دانست. دلیل اصلی این موضوع هم این بود که اپل، توانایی خارق‌العاده‌ی خود را در زمینه‌ی ضبط ویدیو، در طراحی دوربین این گوشی هم بکار گرفت تا نتیجه، یک میان‌رده‌ی فرا طبیعی شود.
آیفون SE به شکل محسوسی از سایر گوشی‌های موجود در بازار کوچک‌تر بود. حتی آیفون‌های آن زمان هم بزرگ‌تر از این گوشی بودند. به عبارتی دیگر، نمی‌شد محصولی را پیدا کرد که از این گوشی کوچک‌تر باشد. اما همانطور که گفته شد، با توجه به معیار و استانداردهای آن زمان، این اندازه‌ی کوچک خیلی هم بد به نظر نمی‌رسید.
آیفون SE از تراشه‌ی قدرتمند A9 (پردازنده‌ی پرچم‌دار آن زمان) به عنوان قلب تپنده بهره می‌برد. همان تراشه‌ای که در آیفون ۶S و ۶S پلاس مورد استفاده قرار گرفته بود تا بدین ترتیب مفهوم جدیدی از قدرت پردازشی در گوشی‌های میان‌رده برایمان به وجود بیاید.
تمام این‌ها را گفتیم که به یک نتیجه برسیم؛ عملکرد اپل در ساخت گوشی میان‌رده‌ی قدرتمند، واقعا عالی بود و هنوز هم هست. اگرچه شرکت آمریکایی یک سری باورهای اشتباه دارد که همان هم باعث شده آیفون SE 2022 اصلا فروش خوبی نداشته باشد اما به صورت کلی، همان ذهنیتی را که در ساخت پرچم‌دارهای شرکت وجود دارد، در ساخت آیفون SE هم شاهد هستیم؛ قدرتمند، سریع، مجهز به دوربین عالی و سیستم‌عاملی روان با قابلیت‌های خوب و پشتیبانی نرم‌افزاری طولانی‌مدت.
از آن زمان تاکنون، اپل تنها شرکتی بود که قابلیت‌های خوب و تراشه‌ای فوق‌العاده قدرتمند را در محصولی میان‌رده با ظاهری نسبتا قدیمی بکار گرفت و دومین تلاش آن هم در این زمینه، مثل دفعه‌ی نخست، بسیار موفقیت‌آمیز بود. آیفون SE 2020 توانست هشتمین گوشی پرفروش جهان در سال گذشته لقب بگیرد تا بدین ترتیب تیم کوک و اپل، بیشترین سود را از این ایده‌ی خلاقانه کسب کنند. ایده‌ای که هیچ شرکتی جرئت عملی کردن آن را نداشت.
البته گوگل در پیکسل ۶A دست به چنین کاری زد تا این گوشی به اولین گوشی بعد از آیفون SE تبدیل شود که با استفاده از همان تراشه‌ی پرچم‌دار بکار رفته در گوشی‌های قدرتمندتر از آن سری اما با قیمتی مناسب‌تر و در دسته‌ی میان‌رده، راهی بازار میشود. همین موضوع سبب شد این پرسش را از خود داشته باشیم که چرا سامسونگ این کار را انجام نمی‌دهد؟ چرا شرکت کره‌ای در گوشی‌های میان‌رده‌ی خود، از تراشه‌های میان‌رده استفاده می‌کند و حداقل یک سری از آن‌ها را به تراشه‌های قدرتمند و پرچم‌دار مجهز نمی‌کند؟
این پرسش دقیقا ایده‌ی اصلی این متن است که در ادامه سعی می‌کنیم به معایب عملی نکردن آن توسط شرکت بزرگی نظیر سامسونگ بپردازیم. ایده‌ای که می‌تواند واقعا جایگاه شرکت کره‌ای را به عنوان بزرگ‌ترین شرکت فعال در زمینه‌ی تولید گوشی‌های هوشمند، از آنچه که اکنون شاهد هستیم مستحکم‌تر کند.
آیفون SE 2016 و ۲۰۲۰ و ۲۰۲۲؛ اپل نشان داده چگونه باید میان‌رده‌های با دوامی ساخت
در سال ۲۰۲۲، یک گوشی که برای شش سال قبل باشد واقعا نمی‌تواند عملکرد خوبی داشته باشد. اما اگر چنین انتظاری از یک محصول داشته باشید باید حتما به سراغ اپل بیایید. چرا که گوشی‌های این شرکت تنها گوشی‌های بازار هستند که با عملکردی حیرت‌انگیز در زمینه‌ی هماهنگی نرم‌افزار و سخت‌افزار می‌توانند تا سال‌ها بدون اینکه کند شدن آن‌ها کاربر را آزار دهد، به کار خود ادامه دهند. درست است! عملکرد آن‌ها نسبت به ۶ سال قبل بسیار کندتر میشود و این موضوع را انکار نمی‌کنیم، اما همچنان آنقدر سریع هستند که نیازمان را برطرف کنند. جالب است بدانید بسیاری از این کند شدن‌ها نه به خاطر فرسودگی گوشی بلکه از عمد و توسط شرکت سازنده صورت می‌گیرد تا گوشی بتواند ظرفیت نرم‌افزار و قابلیت‌های جدید را داشته باشد و تجربه‌ی خوبی را برای کاربران به ارمغان بیاورد.
حال بیایید تصور کنید کدام گوشی میان‌رده‌ی هم‌قیمت با آیفون SE که در سال ۲۰۱۶ راهی بازار شد، می‌تواند در سال ۲۰۲۲ هم بدون مشکل و با سرعت قابل قبولی کار کند؟ به شخصه یک گوشی گلکسی J7 2016 دارم که عملکرد خیلی بدی ندارد. اما در مقایسه با آیفون SE واقعا ضعیف‌تر است و در بخش‌هایی نظیر دوربین و نمایشگر هم عملکرد آن اصلا رضایت‌بخش نیست. در رابطه با هنگ‌های مداوم هم که طبیعتا نیازی نیست توضیح دهم.
به صورت خلاصه باید بگوییم عملکرد استثنائی اپل در ایجاد هماهنگی بین سخت‌افزار و نرم‌افزار، سیستم‌عامل روان و بهینه، توان پردازشی فوق‌العاده بالا و از همه مهم‌تر، پشتیبانی نرم‌افزاری طولانی مدت، از دلایلی است که باعث شده آیفونی ارزان‌قیمت و میان‌رده مثل SE بتواند تا این اندازه محبوب واقع شود و عملکرد خوب خود را هم در طول زمان حفظ کند. همین سیاست‌ها در ساخت آیفون SE 2020 و ۲۰۲۲ هم بکار گرفته شد اما اپل در ساخت مدل ۲۰۲۲ یک اشتباه کرد و آن هم این بود که محصولی را روانه‌ی بازار کرد که متناسب با نیاز چند سال قبل است و نه امسال و سال‌های بعد. چون کسی که گوشی هوشمند می‌خرد، فقط به همان سال فکر نمی‌کند و ما در سال ۲۰۲۳ یا ۲۰۲۴، گوشی هوشمندی نمی‌خواهیم که نیمی از پنل جلو را به خاطر حواشی زیاد از دست داده باشد.
گوگل پیکسل ۶A؛ ظهور نخستین میان‌رده‌ی اندرویدی با الگوبرداری از اپل
البته منظورمان از الگوبرداری این نیست که پیکسل ۶ شباهتی با گوشی‌های اپل دارد. در واقع می‌خواهیم بگوییم ذهنیتی که گوگل در ساخت این گوشی داشت، مشابه چیزی بوده که اپل در ساخت سری SE داشته است. محصولی شبیه به پرچم‌دارهای سری پیکسل ۶ با همان توان پردازشی، همان مدت زمان پشتیبانی نرم‌افزاری و همان تجربه‌ی نرم‌افزاری عالی.
این حرکت از سوی گوگل بسیار جالب و البته غافلگیرکننده بود. تاکنون کمتر شرکت اندرویدی آمده که گوشی میان‌رده‌ی خود را به تراشه‌ی قدرتمند مجهز کند. البته خود گوگل هم در گذشته گوشی‌های میان‌رده‌ی فوق‌العاده‌ای را راهی بازار کرده است. مثلا پیکسل ۳A، پیکسل ۴A و ۵A؛ اما اینکه در میان‌رده‌ی جدید از تراشه‌ی تنسور استفاده کرده جالب بود. چون گوگل این تراشه را پر کرده از الگوریتم‌های هوش مصنوعی پیشرفته تا بتواند کیفیت عکاسی و فیلم‌برداری پرچم‌دارانش را دگرگون کند. حالا می‌بینیم که این تراشه در یک میان‌رده بکار گرفته شده که از این بابت واقعا خوشحالیم.
اگرچه شاید با خود بگویید مگر تنسور اصلا تراشه‌ی پرچم‌دار به حساب می‌آید؟ در پاسخ باید بگوییم هم خیر و هم بله! می‌گوییم خیر چون در مقایسه با پرچم‌دارهای قدرتمند بازار نظیر A15، اسنپدراگون ۸ نسل ۱، دایمنسیتی ۹۰۰۰ یا اگزینوس ۲۲۰۰، این تراشه هیچ حرفی برای گفتن ندارد. نه فقط این‌ها بلکه از تراشه‌های نسل گذشته هم ضعیف‌تر است. اما می‌گوییم بله چون این تمام چیزی بود که گوگل در چنته داشت. گوگل دیگر تراشه‌ای قدرتمندتر از تنسور ندارد و در نتیجه باید آن را پرچم‌دار گوگل خطاب کنیم. همینکه تراشه‌ای برای خود شرکت سازنده پرچم‌دار تلقی میشود و شاهد بکارگیری آن درون یک گوشی میان‌رده هستیم، نشان می‌دهد گوگل هم تصمیم گرفته ذهنیت اپل را در پیش بگیرد. با این تفاسیر، پیکسل ۶A را می‌توان در دو جمله‌ی زیر توصیف کرد:
نخستین گوشی میان‌رده‌ی ساخت گوگل که از تراشه‌ی پرچم‌دار همان سال شرکت درون خود بهره می‌برد و قیمت مناسبی هم دارد.
نخستین گوشی میان‌رده‌ی مجهز به تراشه‌ی پرچم‌دار که اگرچه از لحاظ پردازشی ضعیف‌تر از گوشی‌های قدرتمند دیگر است اما عملکردی بسیار بهتر از میان‌رده‌های دیگر دارد.
پیکسل ۶A را می‌توان دستاورد بزرگی برای گوگل و دنیای اندروید به حساب آورد که می‌تواند مسیر را برای سایر شرکت‌ها هم هموار کند. البته منظورمان از سایر شرکت‌ها، در این مطلب غالبا سامسونگ است. شرکتی که در صدر جدول از لحاظ فروش گوشی قرار دارد اما هنوز یک میان‌رده تولید نکرده که بتوان سال‌ها از بابت کیفیت بالای سخت‌افزار و نرم‌افزار آن لذت برد.
گلکسی A53 و A33؛ سریع و ارزشمند اما…
سامسونگ اما در راستای بهبود تجربه‌ی کاربران از کار با گوشی‌هایش، مدت زمان پشتیبانی از آن‌ها را به چهار سال (برای پرچم‌دارها و میان‌رده‌ها) افزایش داد. از طرفی سرعت انتشار آپدیت اندروید هم برای گوشی‌های شرکت کره‌ای به شکل محسوسی بیشتر شده است. به گونه‌ای که شرکت‌ها هنوز اندروید ۱۲ را برای پرچم‌دارهای خود عرضه نکرده بودند که فرایند انتشار آپدیت برای میان‌رده‌های سامسونگ آغاز شده بود.
در سال ۲۰۲۲ هم سه گوشی بسیار ارزشمند یعنی گلکسی A53، گلکسی A33 و گلکسی A73 رونمایی و راهی بازار شدند. گلکسی A53 و A33 از یک تراشه بهره می‌برند (اگزینوس ۱۲۸۰) که می‌توان آن را تراشه‌ای نسبتا قدرتمند در نظر گرفت. در کنار این تراشه، نمایشگر ۱۲۰ هرتزی، باتری ۵۰۰۰ میلی‌آمپر ساعتی، دوربین‌های خوب، پشتیبانی نرم‌افزاری و امنیتی چهار و پنج‌ساله و بسیاری موارد دیگر سبب شد بسیاری از بررسی‌کنندگان این گوشی‌ها را به کاربرانی که به دنبال تجربه‌ای لذت‌بخش از کار با یک گوشی هستند اما بودجه‌ی زیادی ندارند پیشنهاد کنند. اما بعد از مدتی متوجه شدیم عملکرد سخت‌افزاری آن‌ها در محدوده‌ی قیمتی که سامسونگ در نظر داشت، نقطه ضعف بزرگ آن‌ها به حساب می‌آید.
اگرچه گلکسی A53 5G با تراشه‌ی اگزینوس ۱۲۸۰ خود، عملکرد خوبی دارد، اما در انجام کارهای سنگین، حتی به اندازه‌ی گلکسی A52s سال گذشته که اسنپدراگون ۷۷۸G را به عنوان قلب تپنده در خود می‌بیند هم قدرتمند نیست. چندین سال نوری هم بین آن و گوشی‌هایی نظیر پیکسل ۶A و آیفون SE 2022 از لحاظ قدرت سخت‌افزاری فاصله وجود دارد. طبیعتا چنین محصولی بعد از گذشت دو سه سال، توان زیادی را از دست می‌دهد و بعد از گذشت دوره‌ی آپدیت، شاید استفاده از آن بیشتر اعصاب‌خردکن باشد.
سامسونگ گوشی‌های خود را با قابلیت‌های نرم‌افزاری زیادی پر می‌کند. در واقع می‌توان گفت سیاستی را که اپل در پیش گرفته، سامسونگ کاملا برعکسش را انجام می‌دهد. اپل سعی می‌کند سیستم‌عامل را تا جایی که امکان دارد روان و سخت‌افزار را قدرتمند در نظر بگیرد تا کاربر بتواند چند سال بدون دردسر با گوشی کار کند، سامسونگ اما سعی می‌کند با قابلیت‌های فراوانی که درون گوشی قرار می‌دهد کاربران را به سمت خود بکشاند و نه قدرت سخت‌افزاری.
خودتان قضاوت کنید؛ آیفون SE با تراشه‌ی A15، در تست‌ها و بنچمارک‌ها توانست ۱۳۵٪ از لحاظ پردازشی و ۱۰۰٪ از لحاظ گرافیکی، عملکرد بهتری از اگزینوس ۱۲۸۰ به نمایش بگذارد. اما خبر بد این نیست چرا که SE از دنیای آیفون‌هاست. در بین گوشی‌های اندرویدی، پیکسل ۶A را در اختیار داریم که ۵۰٪ در بخش پردازنده و ۷۵٪ در بخش گرافیک، از گلکسی A53 قدرتمندتر است.
شاید بگویید این حرف‌ها بی‌معنی است و بنچمارک همیشه با دنیای واقعی فرق دارد، اما گزارشات مختلفی از کاربران ردیت و توییتر و حتی انجمن وب‌سایت XDA (توسعه‌دهندگان XDA) منتشر شده مبنی بر اینکه این گوشی‌ها در فشار سنگین کند می‌شوند و در نتیجه در باز کردن دوربین، عکاسی، گشت و گذار در منوی گوشی و… لگ می‌زنند. این موارد با در نظر گرفتن قابلیت‌های بی‌شمار One UI 4.1 اصلا عجیب نیست چرا که به جرئت می‌توان گفت iOS و رابط کاربری اندروید استوک در پیکسل ۶A از لحاظ قابلیت‌های نرم‌افزاری، قابل مقایسه با رابط سامسونگ نیستند. همین موضوع هم دقیقا مشکل‌ساز است چرا که شما وقتی محصولی با این کیفیت نرم‌افزاری می‌سازید، باید سخت‌افزار آن را هم به گونه‌ای طراحی کنید که بشود از این قابلیت‌ها به بهترین نحو ممکن بهره برد، نه اینکه هر چند وقت یک‌بار به فکر خرید گوشی بهتر و جدیدتر بیفتیم.
گلکسی A73 اما یک استثنا است که البته ارزش بالای خود را با قیمت زیادی که دارد می‌پوشاند. این گوشی حدودا ۵۰۰ دلار قیمت‌گذاری شده اما در عوض به کاربران دوربین ۱۰۸ مگاپیکسلی با لرزشگیر اپتیکال، نمایشگر ۱۲۰ هرتزی، تراشه‌ی قدرتمند اسنپدراگون ۷۷۸G، استاندارد ضد آب IP67 و پشتیبانی نرم‌افزاری طولانی‌مدت را می‌دهد. هیچ میان‌رده‌ای به معنای واقعی کلمه تا این اندازه قابلیت خوب ندارد (حتی برخی از پرچم‌دارهای اقتصادی) و گلکسی A73 را می‌توان یک استثنا به حساب آورد. محصولی که شاید باز هم پردازنده‌اش بسیار ضعیف‌تر از A15 باشد اما می‌تواند نیاز کاربران را در انجام کارهای سنگین بدون اینکه لگ بزند برطرف کند. تنها مشکل اینجاست که قیمت این گوشی با احتساب قیمت شارژری که درون جعبه‌ی آن قرار ندارد کمی بیشتر از ۵۰۰ دلار است.
چرا سامسونگ مثل اپل و گوگل گوشی میان‌رده‌ی قدرتمند تولید نمی‌کند؟
به نظر می‌رسد سامسونگ هم دارد مثل اپل و گوگل به تدریج تلاش می‌کند تا یک گوشی میان‌رده‌ی قدرتمند تولید کند اما باز هم کاملا راضی به انجام این کار نیست. چرا که این شرکت بیشتر از هر شرکت دیگری گوشی میان‌رده تولید می‌کند و اگر بخواهد یک گوشی در حد و اندازه‌های آیفون SE را با قیمتی مناسب راهی بازار کند، میان‌رده‌های دیگرش را نمی‌تواند به فروش برساند.
چند وقت پیش بود که مطلبی نوشتیم با این مضمون که شرکت کره‌ای دارد برای فروش گلکسی A53، گلکسی A52s را قربانی می‌کند. بسیاری از کاربران از عملکرد ضعیف سامسونگ در بهینه‌سازی آپدیت‌های نرم‌افزاری این گوشی خبر دادند و گفتند بعد از دریافت آپدیت‌های جدید، گوشی واقعا عملکردش افت پیدا کرد. توجه سامسونگ هم به این قضیه خیلی زیاد نبود اما به نظر می‌رسد این مشکل اکنون تا حدودی برطرف شده باشد.
گلکسی A52s از اسنپدراگون ۷۷۸G به عنوان قلب تپنده بهره می‌برد و شارژر هم درون جعبه‌ی آن قرار دارد. در نتیجه کاربران هیچ دلیلی نمی‌بینند که گلکسی A53 را به آن ترجیح دهند جز یک سال آپدیت نرم‌افزاری بیشتر. اما اسنپدراگون ۷۷۸G کجا و اگزینوس ۱۲۸۰ کجا. طبیعتا کسی نمی‌خواهد چندین سال با آپدیت‌های جدید اما عملکردی پر از لگ و لرزش دلش را خوش کند. از یک‌جایی به بعد، قدرت سخت‌افزاری اهمیت بسیار بالایی پیدا می‌کند که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.
با این تفاسیر، به نظر می‌رسد سامسونگ به خاطر سلیقه‌ی کاربرانش جرئت تولید میان‌رده‌ای قدرتمند با قیمت مناسب را نداشته باشد هرچند می‌تواند مثل اپل و گوگل تعداد آن‌ها را کاهش دهد و در عوض کیفیت آن‌ها را بالا ببرد تا بدین ترتیب هر سال در جمع پرفروش‌ترین گوشی‌ها، نماینده‌های بیشتری داشته باشد. کاری که اپل انجام می‌دهد و اتفاقا موفق هم هست.
کاربران گوشی‌های میان‌رده و اقتصادی به دنبال چه چیزی هستند؟
وقتی یک گوشی هوشمند میان‌رده تولید میشود، شرکت سازنده باید بداند مخاطبش، میلیون‌ها کاربر از سراسر جهان هستند که هر یک از آن‌ها نیازهای متفاوت اما بودجه‌ی نسبتا مشابهی دارند. در نتیجه باید یک تعادل بی‌نظیر بین سخت‌افزار، نرم‌افزار و قیمت ایجاد کند. آیفون SE به ما نشان داده که می‌توان یک گوشی ۴۰۰ دلاری را هم به تراشه‌ای بی‌نظیر مجهز کرد اما از آن طرف در بخش‌هایی نظیر طراحی، باتری، کیفیت نمایشگر، اندازه و تنوع دوربین، ناامیدکننده است؛ گوگل عملکرد نسبتا خوبی دارد اما بازار عرضه‌ی محصولاتش بسیار محدود است و هر کسی به آن‌ها دسترسی ندارد؛ سامسونگ فقط به دنبال ویژگی نرم‌افزاری است و کاملا از آن سمت بوم افتاده است.
هیچ کاربری به دوربین ۲ مگاپیکسلی ماکرو نیاز ندارد که سامسونگ آن را در گوشی‌هایش قرار می‌دهد، کسی دوربین ۲ مگاپیکسلی سنجش عمق را نمی‌خواهد، حتی گاهی اوقات نمایشگر ۹۰ یا ۱۲۰ هرتزی هم نمی‌تواند عامل جذابیت باشد چون گوشی‌های آیفونی که می‌بینید هر سال پرفروش‌ترین گوشی جهان می‌شوند، همگی ۶۰ هرتزی هستند.
اگر منطقی فکر کنیم می‌بینیم که کاربران گوشی‌های اقتصادی فقط سه چیز می‌خواهد؛ دوام بالا، عملکرد سخت‌افزاری عالی و قیمت مناسب. البته همه‌ی این‌ها نه در حد و اندازه‌های یک گوشی پرچم‌دار. مثلا اگر قرار باشد یک دوربین درون آن‌ها باشد، همان یک دوربین تصاویر خوبی ثبت کند و بتواند حداقل امکان عکاسی ماکرو و پرتره را داشته باشد، باتری آن بتواند حداقل ۱ و نیم روز دوام بیاورد، پردازنده‌ی بکار رفته‌ی آن اگر پرچم‌دار نیست، حداقل مثل تراشه‌های اپل، نسخه‌ای ضعیف‌تر از مدل قدرتمندتر باشد و در عین حال قیمت معقولی هم داشته باشد. باز هم تکرار می‌کنم، نه اینکه هرچه قابلیت خوب هست درون این گوشی‌ها باشد، بلکه قابلیت‌ها تا جایی که امکان دارد خوب و کاربردی باشند، نه عواملی برای خالی کردن جیب کاربر.
مزیت پردازنده‌ی قدرتمندتر فقط اجرای سریع اپلیکیشن‌ها و عملکرد روان گوشی نیست؛ بلکه با یک پردازنده‌ی قدرتمندتر، گوشی می‌تواند تصاویر بسیار بهتری را هم ثبت کند. در بین میان‌رده‌ها، کمتر گوشی پیدا میشود که در حد و اندازه‌های پیکسل ۶A عکاسی کند چرا که تراشه‌ی تنسور بکار رفته در آن به لطف الگوریتم‌های هوش مصنوعی، می‌تواند کیفیت تصاویر را دگرگون کند. این کار نیاز به قدرت دارد که به کمک تنسور، دارد فراهم میشود.
در ضبط ویدیو هم به لطف یک تراشه‌ی قدرتمند، می‌توان نتایج خارق‌العاده‌ای را رقم زد. مثلا تراشه‌ی A15 بکار رفته در آیفون SE 2022 کمک می‌کند این گوشی از دوربین ۱۲ مگاپیکسلی قدیمی خود، هرآنچه که دارد را بیرون بکشد. با این حال باز هم عملکرد آن در حد و اندازه‌های ارزان‌ترین پرچم‌دار اپل از سری آیفون ۱۳ نیست اما در مقایسه با میان‌رده‌های دیگر، واقعا خوب است.
زمان آن رسیده که سامسونگ هم مثل اپل و گوگل اوضاع سخت‌افزاری میان‌رده‌هایش را بهتر کند
چه بخواهیم چه نخواهیم، اپل در دنیای گوشی‌های هوشمند حضور دارد و گوشی‌های بسیار خوبی می‌سازد. انتظار کاربران هم با وجود گوشی‌های اپل روز به روز بالاتر می‌رود. آن‌ها می‌گویند اگر اپل و گوگل می‌توانند محصولی بسازند که چند سال دوام بیاورد چرا سامسونگ این کار را انجام نمی‌دهد؟ در نهایت این صحبت‌ها، ناتوانی سامسونگ را در ساخت یک گوشی قدرتمند و بادوام نتیجه می‌دهد. بنابراین به نظر می‌رسد وقت آن رسیده که شرکت کره‌ای دست از تولید این همه میان‌رده‌ی بی‌کیفیت بردارد و برای یک‌بار هم که شده، شعار «کمتر و باکیفیت‌تر» را سرلوحه‌ی کار خود قرار دهد. سه مورد هم وجود دارد که چرا سامسونگ علی‌رغم سیاست کنونی خود باید این کار را انجام دهد:
کاربران به این گوشی‌های قدرتمند و ارزان‌قیمت نیاز دارند.
تمام گزارش‌های کنونی مبنی بر طول عمر گوشی‌ها از این موضوع حکایت دارند که کاربران مدت زمان بیشتری گوشی‌های خود را نگه می‌دارند و تمایلی به فروش آن‌ها ندارند.
گوشی‌های میان‌رده‌ی خوبی نظیر پیکسل ۶A هستند که می‌توانند نظر کاربران را از گوشی‌های سامسونگ دور کرده و به سمت خود بکشند. چون نماینده‌ی گوگل به جز یک سال آپدیت نرم‌افزاری کمتر که شاید در آینده بیشتر هم شود، میان‌رده‌ی ارزشمندتری از گوشی‌های هم‌رده با برند سامسونگ به حساب می‌آید.
با تمام این تفاسیر، نباید انکار کرد که سامسونگ هم میان‌رده‌های بسیار ارزشمندی در بازار دارد. برای مثال همان گلکسی A73 5G که امسال رونمایی و به بازار عرضه شد. همچنین میان‌رده‌های جدید این شرکت می‌توانند تا ۴ سال به اندروید جدید آپدیت شوند و تا ۵ سال هم آپدیت امنیتی دریافت کنند. این امکان در هیچ میان‌رده‌ی اندرویدی دیگری دیده نمی‌شود. پشتیبانی از استاندارد ضد آب IP67 و لرزشگیر اپتیکال را هم به پشتیبانی نرم‌افزاری طولانی‌مدت اضافه کنید تا ببینید با چه گوشی‌های ارزشمندی طرف هستیم.
هر گوشی بالاخره ضعف‌های خاص خود را دارد و ضعف میان‌رده‌های سامسونگ هم توان پردازشی آن‌هاست. امیدواریم سامسونگ در آینده این ضعف را بپوشاند چون می‌تواند با این کار، طرفداران بیشتری را به خود جذب کند. البته ابراز امیدواری ما لزوما به این خاطر نیست که شرکت کره‌ای برترین تولیدکننده‌ی گوشی هوشمند در جهان باقی بماند؛ بلکه به این خاطر است که می‌دانیم سامسونگ توانایی بی‌نظیری در ساخت گوشی‌های هوشمند دارد و اگر بخواهد از این توانایی بهره ببرد، قطعا گوشی‌های بسیار خوبی را تولید خواهد کرد.