ناسا 98 درصد ادرار و عرق بدن فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی را به آب آشامیدنی تبدیل می‌کند
نرخ بازیافت ادرار و انواع رطوبت اعم از عرق خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی به نقطه عطف جدید ۹۸ درصد رسیده است.
نرخ بازیافت ادرار و انواع رطوبت اعم از عرق خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی به نقطه عطف جدید ۹۸ درصد رسیده است. حال آنکه پیش‌تر این نرخ بازیافت حدود ۹۳ درصد اعلام شده بود.
ناسا به نقطه عطف بزرگی دست یافته است که می‌تواند نقش مهمی در مأموریت‌های فضایی ایفا کند. درحال‌حاضر سیستم کنترل محیطی و پشتیبانی حیات ایستگاه فضایی بین‌المللی (ECLSS) ۹۸ درصد ادرار و حتی انواع رطوبت‌‌ها را بازیافت می‌کند. یکی از بخش‌های ECLSS، از رطوب‌گیرهای پیشرفته‌ای برای جذب رطوبت محیطی و عرق خدمه ایستگاه در هنگام انجام وظایف روزانه استفاده می‌کند.
یکی دیگر از بخش‌های این سیستم، مجموعه‌ای برای بازیافت ادرار است که می‌تواند ادرار فضانوردان را با کمک تقطیر خلأ بازیافت کند. به گفته ناسا، این فرایند تقطیر می‌تواند آب موجود در ادرار را آزاد کند. آژانس فضایی اخیراً آزمایش دستگاه جدیدی را آغاز کرده است که می‌تواند آب باقی‌مانده در آب نمک را استخراج کند و به‌لطف این سیستم، ناسا به نرخ بازیافت ۹۸ درصدی مایعات در ایستگاه فضایی بین‌المللی دست یافته است. این درحالی است که پیش‌تر امکان بازیافت ۹۳ تا ۹۴ درصدی میسر بود.
تبدیل ادرار، رطوبت و عرق به آب آشامیدنی در ایستگاه فضایی
«کریستوفر براون»، یکی از محققان ناسا که روی مدیریت و توسعه سیستم‌های پشتیبانی حیات ایستگاه فضایی بین‌المللی کار می‌کند، می‌گوید: «دستیابی به این موفقیت، یک گام بسیار مهم و روبه‌جلو در تکامل سیستم‌های پشتیبانی حیات است.»
وی معتقد است دستیابی به قدرت بازیافت ۹۸ درصدی شبیه به این است که به اندازه ۱۰۰ پوند آب در ایستگاه فضایی جمع‌آوری کرده باشد. دو پوند از آن را از دست می‌دهید و ۹۸ درصد دیگر دوباره قابل استفاده است.
شاید این تصور به وجود بیاید که شخص دیگری درحال نوشیدن ادرار دیگری است. «جیل ویلیامسون»، مدیر زیرسیستم‌های آبی ECLSS ناسا می‌گوید: «خدمه ادرار نمی‌نوشند. آن‌ها آب آشامیدنی بازیافتی، فیلتر و تمیز شده را استفاده می‌کنند که تمیزتر از هر چیزی است که تصورش را بتوان کرد.»
به گفته ویلیامسون، سیستم‌هایی مانند ECLSS حیاتی می‌توانند به ناسا کمک کنند تا مأموریت‌های خود را راحت‌تر انجام دهد. هرچقدر آب و اکسیژن کمتری برای ارسال وجود داشته باشد، پرتابگر با اضافه بار کمتری به فضا می‌رود.