نوشته: رضا تقی‌پور انوری، نماینده مجلس و وزیر ارتباطات دولت دهم

نرخ ارز طی ۶ سال گذشته با تغییرات قابل توجهی همراه بوده و این در حالی است که تعرفه اینترنت افزایش نداشته است.

گاهی قیمت اینترنت با نان مقایسه می شود، اما به این نکته باید توجه شود که دولت برای نان، یارانه می دهد. قیمت نان اکنون یارانه‌ای است و دولت به‌صورت مستقیم به شبکه پخت و توزیع نان یارانه می‌دهد.

این اتفاق درباره اینترنت اما رخ نمی دهد. درواقع، لایه دسترسی، یعنی لایه ای که اپراتورها، اینترنت را در اختیار کاربران قرار می دهند، به طور کلی غیر دولتی است و یارانه دولتی به اپراتورها داده نمی شود.

از طرفی هنوز عمده تجهیزات شبکه اینترنت به‌صورت ارزی تامین می شود و در مقایسه با نُرم‌های منطقه ای و جهانی هم، وقتی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که باید چاره‌ای برای تامین مالی‌ به‌منظور جمع‌آوری سرمایه‌ مورد نیاز اندیشیده شود.

بنابراین با مسئله تعرفه اینترنت به ۲ گونه می توان رفتار کرد. یا دولت مثل بقیه موارد تصمیم می گیرد، اینترنت را به صورت یارانه ای عرضه کند که ظاهرا این طور نیست. یا باید به نحوی هزینه ها را تامین کرد که پاسخگوی نیازها باشد.

آمارها نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری در این بخش به دلیل نبود منابع، به‌شدت کاهش یافته است. بنابراین ما اگر طی یکی، دو سال آتی کل شبکه را نوسازی و بازسازی نکنیم، قطعا با مشکلات جدی در تأمین پهنای باند مورد نیاز کاربران روبه رو خواهیم شد.

همچنین، نیاز به پهنای باند، نه تنها کاهش نمی یابد یا ثابت باقی نمی ماند، بلکه روز به روز بیشتر هم می‌شود.

یعنی غیر از اینکه باید شبکه را با فناوری‌های نو که در شروط سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی هم برای اپراتورهای ارتباطی قید شده است و بر اساس آن، باید ۱۰درصد به سایت‌های ۵G و ۹۶درصد به سایت‌های ۴G اضافه بشود، نیاز به ظرفیت جدید هم داریم؛ چرا که روز به روز تقاضا برای پهنای باند افزایش پیدا می کند.

همچنین گاهی شنیده می شود که چرا باید مردم برای این کیفیت، پول بیشتر بدهند تا ۶ ماه دیگر، بر اساس تعهد اپراتورهای ارتباطی بهبود کیفیت را تجربه کنند.

تاکید و توجه به این نکته ضروری است که از یک سو نیاز به توسعه زیرساخت ها روز به روز افزایش می یابد و از سوی دیگر، سرمایه گذاری در این زمینه به علت ارزی بودن آن، تامین مالی نمی شود.

البته اگر واقعا بخواهیم دوره تامین مالی را در نظر بگیریم، اپراتورها در بهترین حالت باید همین امروز تجهیزات فنی مورد نیاز را بخرند تا پس از بالا بردن ظرفیت، بتوانند تعهدات خود مبنی بر بهبود کیفیت و سرعت اینترنت را تا ۶ ماه آینده محقق کنند.

بنابراین، ۶ ماه قید شده در تعهدات اپراتورها از این منظر، زمان زیادی نیست، مگر آنکه تسهیلاتی در اختیار آنها قرار بگیرد. این تجهیزات خارجی است و خریداری، جایگزین کردن و نوسازی آنها زمان‌بر است.

به عبارت دیگر، اگر اپراتورها اکنون تصمیم بگیرند که ظرفیت را افزایش دهند قطعا نیاز به زمان بیشتری خواهند داشت.