دجله و بیابان

 

پدرم دو کامیون داشت که برای آوردن میوه از آنها استفاده می‌کرد. یکی را خودش می‌راند و برای دیگری راننده داشت. یک بار که مریض شده بود من را فرستاد شهداد تا پرتقال و خرما بیاورم. در راه برگشت در جاده راور به بیرجند، باد آن‌قدر شن با خودش آورده بود که جاده دیده نمی‌شد. من داشتم می‌رفتم که یک بنز سواری با سرعت از کنارم رد شد. نمی‌دانست وضعیت چطور است. کمی جلوتر جاده را ندید و رفت روی شن‌ها و ماشین چپ کرد. من رفتم بالای سرشان و دیدم یک آقا و خانم هستند با دو بچه که همگی زخمی شده بودند. آنها را سوار کامیون کردم و بردم به بیمارستانی در طبس و هزینه‌های درمان‌شان را هم از پولی که پدر داده بود پرداخت کردم و اصلاً نپرسیدم اینها کی هستند. روزی که در تهران دنبال خانه می‌گشتم هر جا رفتم گفتند به دانشجوی مجرد خانه نمی‌دهند. نزدیک غروب بود که به بنگاهی در سه‌راه زندان رفتم. بنگاهی باز هم گفت خانه نداریم. داشتم از در بیرون می‌رفتم که کسی گفت آقا می‌شود یکی دو جمله دیگر صحبت کنی؟ گفتم چرا؟ گفت تو در سال فلان در جاده راور نبودی؟ گفتم بله. گفت من همان کسی هستم که ماشینم چپ کرد و تو به ما کمک کردی اما شماره‌ای از خودت ندادی. من تو را از روی صدایت شناختم. خواهر این مرد به آمریکا رفته بود و خانه‌اش را با قیمت بسیار کمی به من اجاره داد.

 

علی‌اصغر دو سال اول ابتدایی را در مدرسه پروین اعتصامی می‌خواند و بعد به دبستان منصف می‌رود. راهنمایی را در مدرسه سیدمحمد فرزان می‌گذراند و دبیرستان را در مدرسه شهرستانی به اتمام می‌رساند؛ اما در میان این روزهای تحصیل اتفاقاتی برای او رخ می‌دهد که مسیر زندگی‌اش را تغییر می‌دهد: «من از دوره راهنمایی با جریانات سیاسی و مذهبی آشنا شدم. معلم علومی داشتیم به اسم آقای رضا عرفانی که کلاس‌های تفسیر قرآن هم برگزار می‌کرد. پدرش روحانی بود.» او از این طریق با کتاب‌های علی شریعتی و مرتضی مطهری آشنا می‌شود و این روند تا پایان دبیرستان که سال ۵۶ است ادامه پیدا می‌کند. آن هم در شهر بیرجند که به صورت سنتی اسدالله علم، وزیر دربار، در آن نفوذ فراوانی داشت.

سفر به غرب

 

سال ۶۵ بود و من در جهاد دانشگاهی بودم که آقای غرضی به دانشکده مخابرات آمد و سخنرانی کرد. آنجا گفت ما به خاطر اینکه آدم محرم در سالن دستگاه‌ها و ماکروویو نداریم اطلاعات عملیات‌مان لو می‌رود و بچه‌ها شهید می‌شوند و آن‌وقت شما می‌آیید اینجا کباب می‌خورید و روی چمن‌ها لم می‌دهید. وقتی سخنرانی‌اش تمام شد من رفتم کنارش و گفتم، آقا سید شما می‌گویید نیرو ندارید اما این هم بورسیه دارید، چرا از اینها استفاده نمی‌کنید؟ گفت به زور که نمی‌توان کسی را به دل آتش برد. گفتم فکر نکن من احساساتی شده‌ام اما اگر واقعاً وضعیت به این شکلی است که می‌گویی، من آماده هستم هر جای کشور که بگویید بروم. آن وقت‌ها سیگار می‌کشید. پشت پاکت سیگار برای آقای ذوقی که معاون مالی- اداری مخابرات بود نوشت که برای فلانی، برای مایکروویو غرب کشور، حکم صادر شود.

 

پیش از پایان جنگ، به پیشنهاد غرضی، عمیدیان به سنندج می‌رود و سرپرست اداره کل مخابرات کردستان می‌شود. اما این سمت را به صورت رسمی نمی‌پذیرد چون پیشتر از غرضی قول گرفته است که با پایان جنگ اجازه بدهند او بتواند ادامه تحصیل دهد؛ با وجود این وزیر پست و تلگراف و تلفن به سادگی قول خود را عملی نمی‌کند. با پایان جنگ، ایرج صحبت مدیرکل مخابرات استان کردستان می‌شود و عمیدیان راهی تهران می‌شود: «مدیر کل مخابرات همدان گفت بیا در پلیس راه همدان چای بخوریم. آنجا یک روزنامه را گذاشت جلوی من که نوشته بود من مدیرکل مخابرات سمنان شده‌ام. آن هم بدون اینکه با من صحبت کنند. گفتم این سید عجب آدمی است؛ به من قول داده بود. ناراحت شدم و چای را نخوردم. مدیرکل همدان گفت به من گفته‌اند با تو حرف بزنم تا از عصبانیتت کم شود. اما من قبول نکردم و به تهران آمدم. من به برنامه و تعهدات برنامه‌ای خیلی پایبند هستم. خلاف این بشود خیلی ناراحت می‌شوم.» عمیدیان گرچه دوست ندارد، اما راهی سمنان می‌شود. آن هم در شرایطی که دختر دومش هم به دنیا آمده.

 

وضعیت در سمنان اصلاً خوب نیست. مردم مدیرکل قبلی مخابرات را کتک زده و از شهر بیرون کرده‌اند. اختلافات سیاسی با امام‌جمعه سمنان و کم‌کاری‌ها شرایطرا نامناسب کرده است. به گونه‌ای که یک خط تلفن در سمنان گاهی تا ۸۰۰ هزار تومان به فروش می‌رسید که گران‌تر از تلفن در تهران بود. عمیدیان سه سال در سمنان می‌ماند و در این مدت سیستم‌های سوئیچ و راه دور را دیجیتالی می‌کند. سیستم‌های ماهواره‌ای را راه‌اندازی می‌کند و خط ترانزیت سنتو را که در میانه راه سمنان به خراسان قطع شده بود و شبی ۱۵ هزار دلار ضرر و زیان برای کشور داشت درست می‌کند. برقراری ارتباطات در ۳۰۰ روستا و تاسیس دفتر مخابراتی در این روستاها از دیگر دستاوردهای اوست. دبیر شورای عالی امنیت ملی وقت در سفری به سمنان از عمیدیان می‌خواهد ارتباط را در چند روستا فراهم کند، اما او این موضوع را نمی‌پذیرد: «گفتم اینها در برنامه ما نیست. اگر اصرار دارید یا شما صحبت کنید که پول بدهند یا من با مردم صحبت کنم که قسطی پول بگیرم و توسعه بدهم. ایشان ناراحت شد و به حالت قهر رفت.»

در حالی که قیمت هر خط تلفن در سمنان به ۶۰ هزار تومان کاهش پیدا کرده، عمیدیان اولین افتتاح سوئیچ ویدئوکنفرانسی در شاهرود برای شهرهای اطراف را با حضور اکبر هاشمی رفسنجانی، رئیس‌جمهور وقت، برگزار می‌کند. بعد از این برنامه، هاشمی از غرضی می‌خواهد عمیدیان را به ریاست‌جمهوری بفرستد، اما عمیدیان که آن زمان در رشته مخابرات دانشگاه امیرکبیر پذیرفته شده است از غرضی می‌خواهد به قول خود عمل کند و به او اجازه ادامه تحصیل دهد: «آقای غرضی گفت به راننده‌ات بگو زمینی بیاید و خودت با هلیکوپتر با ما بیا. در هلیکوپتر برای معاون مالی-اداری مخابرات نوشت که فلانی را منتقل کنید تهران، ردیف شغلی‌اش را بعداً من مشخص می‌کنم. خودش هم با ریاست‌جمهوری تماس گرفت که عمیدیان مشکل دارد و نمی‌تواند بیاید آنجا.»

یخ‌زدگی

 

در کردستان مایکروویو که دست‌مان بود وقتی قرار بود عملیات شود باید همه بوق‌ها را از تهران تحویل می‌گرفتیم و نصب می‌کردیم. فکر می‌کنم عملیات آزادسازی سردشت بود که آقایان خامنه‌ای و هاشمی در بانه مستقر شده بودند. شب به من اعلام کردند که بوق‌ها از تهران تحویل شده است. ما باید این بوق را می‌رساندیم که فرمان عملیات صادر شود. برای اینکه جاده را گم نکنیم تیرهای ۶ تا ۹ متر در کنار جاده می‌زدیم. بچه‌ها کارها را انجام دادند تا رسید به گردنه وزنه که باید پچ را به سمت بانه می‌زدیم و ارتباط شرق و غرب کردستان را وصل می‌کردیم. این‌جور مواقع خودم می‌رفتم. در باک یونیماگ، ۵۰ درصد الکل و ۵۰ درصد گازوئیل ریختم که یخ نزند و با راننده خودم، حسن گیلاسی، یکی دیگر از همکاران و یک نفر از مرکز مایکروویو راه افتادیم. چند پیچ که رفتیم گازوئیل یخ زد. دو رادیو همراه‌مان بود و لباس مخصوص برف داشتیم. تجهیزات را کول کردیم و راه افتادیم. ارتفاعی که باید بالا می‌رفتیم حدود دو متر بود اما چون باید دور می‌زدیم حدود پنج شش کلیومتر راه می‌شد. وقتی رسیدیم من رفتم بالای دکل و دوستان از پایین حمایت می‌کردند. آن‌قدر برف و کولاک شدید بود که یکی از همکاران یک لحظه جهت را گم کرده بود و می‌گفت دکل افتاده. تجهیزات را نصب کردیم و با ایستگاه تماس گرفتیم و گفتند بله بوق داریم. در برگشت هوا به شدت سرد بود و راه را گم کردیم. صدای گرگ‌ها می‌آمد. تیرها گم شده بود. رفتیم به سمت شیب چون احتمال می‌دادیم به جاده برسد؛ اما هرچه رفتیم به جایی نرسیدیم. آخرین چیزی که یادم هست این بود که آقای گیلاسی مرا با پا هل داد که این شیب را همه با هم می‌رویم. یک وقت چشم باز کردم و دیدم در بشکه دوجداره در بیمارستان هستم. شهید نصراللهی فرمانده سپاه بانه و از بچه‌های دانشکده بود. گویا به ایشان می‌گویند اینها رفته‌اند و نیامده‌اند. به هلیکوپتر می‌آید و نزدیک جاده یک سیاهی می‌بیند و ما را می‌آورند. یک دکتر سنگاپوری بود که مرا گذاشته بود در بشکه دوجداره که به آب گرم وصل بود و همزمان سرم به دست‌هایم وصل کرده بود. من به پشت افتاده بودم و از همان‌جا مشکل ستون فقرات پیدا کردم. دلیل اینکه ما را پیدا کردند ‌راننده من بود که خیلی آدم قوی‌ای بود و همه ما را با طناب کشیده بود و آورده بود تا کنار جاده و خودش کاپشنش را بالا گرفته بود که پیدا شویم. روزی که این اتفاق افتاد و آقای غرضی آمد ملاقات من، گفت از اینجا مرخص شدی، بیا تهران. گفتم من تا زمانی که جنگ هست اینجا می‌مانم، اما یک قول بده؛ من زمانی که آمدم اینجا دانشگاه تربیت مدرس قبول شده بودم اما هیچ چیز نگفتم. دو سال گذشته و قبولی را باطل کرده‌اند. به من قول بده اگر زنده ماندم بعد از جنگ اجازه بدهی درسم را بخوانم.

سفر به سمنان

 

رفتم جلوی وزارتخانه ماشین را پارک کردم. خادم جلوی مرا گرفت و گفت: سید را بی‌عزت نکنی. گفتم من سید را بی‌عزت نمی‌کنم اما ما با هم یک قراری داشتیم. در را باز کردم. غرضی گفت وقتی یک جایی بر سر جریانات سیاسی مدیرکل من را کتک می‌زنند و بیرون می‌کنند، اگر پسرم هم کنار دستم بود که به درد آنجا می‌خورد، پسرم را می‌گذاشتم. در را بستم و آمدم پایین و رفتم سمنان. فردایش غرضی زنگ زد که چه‌کار می‌خواهی بکنی؟ گفتم شما اینجا چند برنامه اساسی داری و من باید اینها را انجام بدهم اما از شما انتظار داشتم به قول‌تان عمل کنید. گفت دیر نشده. فوق لیسانس بخوان و قبول شو، من هستم.

 

غرضی

غرضی پشت مدیرهایش خیلی می‌ایستاد. در کردستان من با استاندار وقت کردستان بر سر ایستگاه ماهواره که از شهرداری خریداری کرده بودیم دعوایم شد. رفتند حکم جلب برایم گرفتند. من به دفتر غرضی زنگ زدم. آقای غرضی یک ساعت و ۴۵ دقیقه بعد سنندج بود. با استاندار برخورد کرد و گفت مدیر من با شهردار شما رفته دفترخانه و قرارداد امضا کرده. الآن می‌خواهد پوشش ماهواره‌ای ایجاد کند برای منطقه و امنیت غرب کشور را برقرار کند آن‌وقت شما با او برخورد می‌کنید آن هم چون شهرداری پول بیشتری خواسته، آن هم بعد از معامله؟

جاده ابریشم

 

در زمان آقای صنعتی در مخابرات یک قرارداد با آلکاتل ایتالیا بسته بودند برای اجرای شش هزار کیلومتر فیبرنوری که فقط سه هزار کیلومتر آن بین مراکز تلفن خودشان انجام شده بود. در واقع چیزی به عنوان زیرساخت وجود نداشت و شبکه مستقل فیبرنوری نداشتیم و بعدها همه اینها شکل گرفت و حتی آقای خاتمی خبر افتتاح جاده ابریشم نوری را اعلام کرد. اتفاقاً یکی از ناراحتی‌های آقای سلیمانی (وزیر دولت احمدی‌نژاد) این بود که جاده ابریشم نوری به دست دولت قبل افتتاح شد.

انتخاب وزیر

 

از من برای پست وزارت دعوت به همکاری شد. البته این را بگویم که آنها شرایطی برای انتخاب مدیران و معاونان و غیره داشتند. تیمی متشکل از برادر رئیس‌جمهور و آقایان زریبافان، ثمره هاشمی و کاظمی و غیره بود که من با آنها در جلسه بودم. چیزی نگفتند؛ اما وقتی آمدم بیرون، آقای احمدی‌نژاد آنجا بود و گفت: «که با دوستانت کنار نیامدی.» این یعنی خود ایشان فرایند انتخاب افراد و همکاری با آنها را هدایت می‌کرد. به هر حال من برنامه‌هایم را در آن جلسه دادم و بعد از آن دیگر خبری نشد تا اینکه سه روز مانده به معرفی وزیر پیشنهادی، صادق‌زاده در کمیسیون صنایع مجلس به من گفت برنامه‌ای که آمده برنامه شماست اما اسم محمد سلیمانی روی آن است. به او گفتم آقایان می‌دانند که من با برخورد سیاسی با کارمندان و مدیران میانی موافق نیستم. اگر یادتان باشد، یک شبکه بازرسی از ریاست‌جمهوری در تمام وزارتخانه‌ها راه انداخته بودند که همه مدیران میانی و بالای باقیمانده از دوره آقای هاشمی تا خاتمی را شناسایی می‌کردند و به بهانه‌های مختلف کنار می‌گذاشتند.