یک گزارش از آکادمی ملی علوم، مهندسی و پزشکی آمریکا (NASEM) نگرانی‌هایی جدی را درباره آینده ناسا مطرح کرده است. متخصصان هوافضای NASEM هشدار داده‌اند که کاهش بودجه و اتکای این سازمان فضایی به برنامه‌ها و فناوری‌های شرکت‌های هوافضای خصوصی ممکن است به یک «آینده توخالی» منجر شود.

این گزارش مشکل کاهش بودجه را به زوال بلندمدت تمرکز ملی بر مسئله فضا نسبت می‌دهد. خود ناسا نیز پیش از این اعلام کرده بود که روند کاهش بودجه در سال‌های اخیر ممکن است به چالش‌هایی در آینده منجر شود. گزارش آکادمی ملی علوم البته اشاره می‌کند که مشکلات ناسا فقط به نداشتن پول کافی برای مأموریت‌ها و فعالیت‌های خود محدود نمی‌شود.

یافته‌های کلیدی این گزارش به حوزه‌های دیگری نیز می‌پردازد که ممکن است آینده ناسا را به خطر بیندازند. این حوزه‌ها عبارت‌اند از تمرکز روی «اقدامات کوتاه‌مدت بدون ملاحظه کافی نیازها و دلالت‌های بلندمدت»، اتکا به «قراردادهای خرید مبتنی بر مرحله» و ناکارآمدی به علت «عملیات تجاری کند و فرسایشی».

به‌علاوه، نویسندگان گزارش از این نگران‌اند که نسل فعلی استعدادها به‌تدریج روانه کمپانی‌های هوافضای خصوصی می‌شوند. مشکلات بودجه در نظام مدارس دولتی نیز باعث می‌شود تا نسل بعدی مهندسان آموزش‌های بنیادی کافی نبینند.

درنهایت، این گزارش به‌صراحت اعلام می‌کند که زیرساخت‌های ناسا «از همین حالا بسیار عقب‌تر از عمر طراحی آن است.»

«نورمن آگوستین» (Norman Augustine)، رئیس اجرایی سابق لاکهید مارتین و نویسنده اصلی گزارش NASEM، پیش از این اعلام کرده بود که اتکای ناسا به بخش خصوصی موجب زوال بیشتر نیروی کار ناسا می‌شود و نقش آن را از حل مسئله به نظارت تغییر خواهد داد.

اتکای ناسا به شرکت‌های خصوصی باعث ناکارامدی درونی آن در پیگیری تحقیقات و توسعه فناوری‌های پیشرفته شده است.
اتکای ناسا به شرکت‌های خصوصی باعث ناکارامدی درونی آن در پیگیری تحقیقات و توسعه فناوری‌های پیشرفته شده است.
یافته‌های کلیدی گزارش NASEM
این گزارش هفت یافته کلیدی را ارائه می‌دهد که بالاترین اولویت را دارند. باید توجه داشت که این یافته‌ها با هم تعامل و همپوشانی دارند و یکدیگر را تشدید می‌کنند.

اول از همه، توانایی ناسا در پیگیری علوم پرریسک و بلندمدت و چالش‌های فناوری در علوم فضا و زمین، عامل اصلی ارزشمندی این سازمان بوده است. ناسا این کار را با بودجه‌های بلندمدت و نیروی کار بسیار ماهر انجام می‌دهد. اما طبق مورد دوم، این سازمان تحت فشارهای درونی و بیرونی است تا اقدامات کوتاه‌مدت را بدون درنظر گرفتن دلالت‌ها و نیازهای بلندمدت‌تر پیگیری کند.

در موارد بعدی می‌خوانیم که بودجه ناسا با چشم‌انداز، پیچیدگی و دشواری مأموریت آن سازگار نیست. همچنین ناسا به قراردادهایی روی آورده که در آن فناوری‌های مورد نیاز برای هر مرحله از مأموریت‌های خود را از اولین تولیدکنندگان با سطح آمادگی اندک خریداری می‌کند. این اقدامات به یک مدل تجاری کند و فرسایشی منجر شده‌اند که مسئولیت‌های اصلی ناسا را به شرکت‌های خصوصی محول می‌کنند.

درنهایت این عوامل باعث شده‌اند تا زیرساخت‌ها و تحقیق و توسعه در این سازمان فضایی زوال پیدا کنند. توانایی‌های ناسا برای توسعه فناوری‌های پیشرفته و انجام مأموریت‌های بزرگ و بلندمدت به‌شدت کاهش پیدا کرده و ریسک شکست مأموریت‌هایش حالا بسیار زیاد است.

در پایان، نویسندگان گزارش که نگاه مثبتی به شرکت‌های خصوصی حوزه هوافضا ندارند، پیشنهاد داده‌اند تا ناسا برای تضمین آینده خود به همکاری بیشتر با کنگره آمریکا روی آورد تا به بودجه کافی دست پیدا کند. این سازمان همچنین باید یک نقشه راه بلندمدت و گسترده برای توسعه تحقیقات، فناوری و نیروی کار خود تهیه کند تا از این طریق مدل تجاری خود را اصلاح کرده و نقش خود را در تولید فناوری‌های بنیادی و زیرساخت‌ها افزایش دهد.