چه کسی بر سایتهای دولتی نظارت می‌کند؟
هفته گذشته دبیر شورای عالی فضای مجازی از میزبانی 40 درصد سایتهای دولتی در خارج از کشور خبر داد این در حالی است که پیش از این و در دولت قبل اعلام شده بود بالغ بر 95 درصد این سایتها در داخل کشور میزبانی (هاست) می‌شوند.
در سالهای قبل این گونه اعلام شده بود که نه تنها دستگاههای حاکمیتی موظفند میزبانی سایتهای خود را به داخل کشور انتقال دهند بلکه حتی شرکتهایی که می خواهند با دستگاههای دولتی همکاری کنند نیز ملزم به انتقال میزبانی سایتهای خود به داخل کشور هستند.
وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات ابتدای سال 89 و در یک بازه زمانی شش ماهه به دستگاههای دولتی مهلت داد تا میزبانی سایتهای خود را به داخل کشور منتقل کنند و حتی پیشنهاد مسدود کردن سایتهایی که میزبانی خود را تا مهلت تعیین شده به داخل کشور منتقل نکنند از طرف سازمان فناوری اطلاعات در بخش کارشناسی فنی کارگروه تعیین مصادیق فیلترینگ شورایعالی انقلاب فرهنگی نیز مطرح شد.
در همین حال در نیمه نخست سال 89 پیش‌نویس آیین‌نامه ساماندهی میزبانی سایتهای دولتی در داخل براساس ماده 23 قانون جرایم رایانه ای کشور آماده و به مراجع ذیربط برای تصویب ارسال شد که براساس آن، چگونگی رفتار با سایتهای دولتی و الزامات لازم برای انتقال آنها به داخل کشور مشخص شد. براین اساس حتی به دلیل نوع عملکرد، اگر میزبانی برخی از سایتهای دولتی باید در خارج از کشور صورت گیرد، این سایتها نیز باید یک سایت پشتیبان که در سرورهای داخلی میزبانی شود، داشته باشند.
در آن زمان گفته شده بود که بالغ بر 70 درصد وبسایت‌های دولتی در داخل کشور میزبانی می‌شوند اما میزبانی مابقی وب سایتهای دستگاههای دولتی به ترتیب در کشورهای آمریکا، کانادا، انگلیس و آلمان است که براین اساس میزبانی بیش از 260 سایت دولتی ایرانی در آمریکا و میزبانی بیش از 210 سایت دولتی ایرانی در کشور کانادا انجام میشود و برای افزایش امنیت اطلاعات، این سازمانها الزام شدند که هاستینگ سایتهای خود را در داخل کشور و با دیتاسنترهای داخلی انجام دهند.
با توجه به اهمیت این موضوع در فواصل زمانی مختلف نیز اخبار و آمارهای متعددی در این زمینه منتشر شده و از میزبانی بالغ بر 96 درصد این سایتها در داخل کشور خبر داده شد. حال پس از گذشت چند ماه و با تغییراتی که به دنبال تغییر دولت در نهادهای مختلف صورت گرفته، دبیر شواری عالی فضای مجازی از این نکته پرده برمیدارد که همچنان حدود 40 درصد سایتهای دولتی در خارج از کشور میزبانی می‌شوند.
بحث بر سر انتقال میزبانی سایتهای ایرانی به داخل کشور طی سالهای گذشته و با افزایش هک و نفوذ به سایتهای ایرانی و همچنین برای حفظ امنیت و منافع ملی مورد توجه مسوولان قرار گرفته است.
اما به باور بسیاری از کارشناسان در حالی مسوولان دولتی سازمانها، نهادها، شرکت‌های دولتی و در مراحل بعد ارگان‌های خصوصی را به استفاده از میزبانان داخلی تشویق می‌کنند که امکانات دیتاسنترهای داخلی با رقیبان خارجی‌شان قابل مقایسه نیست و در پاره‌ای مواقع قیمت سرویس‌دهندگان داخلی این بازار 4 تا 2 برابر سرویس‌دهندگان خارجی است.
در این میان بی شک لازم است با توجه به مخاطرات موجود در فضای مجازی، اطلاعات مهم و اساسی کشورها در راستای حفظ امنیت و منافع ملی، در داخل آن کشور میزبانی شوند.
میزبانی وب یکی از مهم‌ترین خدماتی است که در مراکز داده ارائه میشود؛ میزبانی در واقع واگذاری فضایی است که توسط شرکت‌های ارائه‌دهنده این خدمات به دارندگان وب‌سایت‌ها صورت می‌گیرد تا بتوانند نرم افزار خدمت‌دهنده و اطلاعات مربوط به وب سایت خود را در آن قرار دهند.
در حال حاضر، به دلیل مزایای ناشی از این کسب و کار، شرکت‌های بسیاری در سراسر جهان در حال ارائه خدمات میزبانی هستند که در این بین آمریکا و کانادا به دلیل برخورداری از کیفیت مناسب در کنار قیمت رقابتی از شهرت بیشتری برخوردار هستند.
اما تصمیم ایجاد مراکز داده در ایران به دی ماه 1381 برمی‌گردد. از آن زمان تاکنون چندین مرکز داده در کشور ایجاد شده، اما بنا بر اظهارات فعالان این عرصه، برخی از این مراکز با مشکلاتی مانند ضعف زیرساخت ارتباطی، سطح پایین امنیت، کیفیت پایین خدمات و… روبه‌رو هستند.
به گفته برخی کارشناسان، مراکز داده ایجاد شده در کشور با استانداردهای مورد قبول جهانی فاصله دارند و جز تعدادی انگشت شمار، سایر این مراکز به سوی ارتقای سطح کیفی خدمات تحرکی ندارند.
کارشناسان مهم‌ترین دلیل عدم مهاجرت سرورها و سایتهای ایرانی به داخل کشور را گرانی بیش از حد این خدمات در داخل و مخصوصا پهنای باند در کشور و در مقایسه با خارج کشور می‌دانند و بر این باورند که برای حل این مشکل لازم است دولت تخفیف ویژه‌ای را برای شرکت‌های ارائه دهنده خدمات دیتاسنتر در نظر بگیرد.