ارتباطات تلفن ‌همراه در کره شمالی در انحصار ارتش و مقامات ارشد کره‌ای حزب کارگر بود. اما در نوامبر 2002 با ورود شرکت تایلندی Loxley Pacific و راه‌اندازی تجاری خدمات تلفن همراه در پیونگ‌یانگ و راجین-سانبانگ (راسون) منطقه ویژه اقتصادی در نزدیکی مرز چین، شرایط شروع به تغییر کرد. شرکت تلفن و مخابرات شمال شرقی آسیا (NEAT&T)، حاصل سرمایه‌گذاری مشترک Loxley Pacific و شرکت پست و مخابرات کره شمالی، خدمات نسل دوم تلفن ‌همراه را با انحصار 30‌ساله عرضه کرد. NEAT&T پوشش شبکه خود را به چندین شهر گسترش داد و حتی در بزرگراه‌های بین چند شهر بزرگ نیز این پوشش را گسترش داد. در انتهای سال 2003 مشترکان تلفن همراه در کره شمالی نزدیک به 20 هزار نفر بودند. اما کره شمالی در اقدامی ناگهانی ممنوعیت استفاده از تلفن همراه را اعلام و شروع به توقیف تلفن‌های همراه کرد. پیش از اعلام ممنوعیت تلفن‌های همراه، در آوریل 2004 در ایستگاه قطار، بمبی کار گذاشته شده بود که قطار رهبر کره شمالی، کیم‌جونگ‌ایل را هدف قرار داده بود. این بمب توسط یک وسیله بی‌سیم فعال می‌شد.

بعد از چهار سال ممنوعیت استفاده از تلفن ‌همراه، کره شمالی استفاده از خدمات شبکه تلفن ‌همراه را از سر گرفت. خدمات نسل سوم تلفن ‌همراه با نام Koryolink توسط CHEO Technology، ارائه شد. این شرکت حاصل سرمایه‌گذاری مشترک بین شرکت مخابرات مصری Orascom، با 75 درصد سهم و شرکت پست و مخابرات کره شمالی با 25 درصد سهم بود. شرکت Koryolink‌ تقریباً در زمان اندکی به ضریب نفوذ بالایی در بازار کره شمالی دست پیدا کرد. تعداد مشترکان تلفن همراه در سال اول حدود 1694 نفر بود که در انتهای سال 2009 به 91000 نفر رسید. Koryolink‌ در ماه فوریه سال 2012 یک میلیون نفر مشترک داشت که این تعداد در ماه می 2013 به دو میلیون نفر مشترک رسید. در انتهای سه‌ماهه سوم سال 2011، Koryolink‌، 453 ایستگاه داشت، که شهر پیونگ‌یانگ و 14 شهر اصلی و 86 شهر کوچک دیگر را پوشش می‌داد. پوشش شبکه تلفن ‌همراه به بیش از 22 جاده و بزرگراه رسید. با وجود اینکه این شبکه تلفن ‌همراه تنها 14 درصد از خاک کره شمالی را پوشش می‌دهد، اما 94 درصد از جمعیت کره شمالی می‌توانند از خدمات آن استفاده کنند، زیرا بیشتر خاک کره شمالی را کوهستان تشکیل می‌دهد و در این بخش‌ها جمعیت اندکی زندگی می‌کنند. این توسعه با توجه به سیاست‌های کره شمالی بسیار حائز اهمیت است، زیرا دولت کره شمالی، عادت به ایزوله کردن مردم از یکدیگر و مهار گسترش ارتباطات به عنوان ابزاری برای کنترل جامعه داشت. نکته دیگر این است که به طور تقریبی 10 درصد از مردم کره شمالی دارای خط ثابت هستند، در نتیجه این تعداد از مشترکان تلفن ‌همراه بسیار چشمگیر است. بر اساس گزارش Daily NK در سال 2011 تقریباً 60 درصد از جمعیت 20 تا 50 ساله پیونگ‌یانگ از تلفن ‌همراه استفاده می‌کردند. با اینکه تایید آمارها مشکل است، شواهد نشان می‌دهد تعداد تلفن‌های همراه به شدت افزایش پیدا کرده است. بسیاری از بازدیدکنندگان از کره شمالی، اذعان داشته‌اند مردم عادی، جوانان و کارگران زیادی را دیده‌اند که در خیابان‌های شهرهای بزرگ کره شمالی در حال مکالمه با تلفن همراه بوده‌اند.

سیاست‌های محدودکننده دولت کره شمالی در اواخر سال 2008 با ورود نسل سوم شبکه تلفن ‌همراه، دوباره شروع شد. با این حال رشد تعداد مشترکان تلفن ‌همراه ادامه پیدا کرد. بر اساس گفته‌های یکی از ساکنان پیشین شهر پیونگ‌یانگ، این خدمات تنها در اختیار مقامات ارشد در سازمان‌های امنیتی و بستگان آنان و همچنین تاجران شناخته‌شده در کسب و کار به دست آوردن ارز بود. کادری‌های حزب و کارگران در کارخانه‌های نظامی از این خدمات به دلایل امنیتی محروم شدند. در سال اول و دوم فعالیت شرکت Koryolink به دلیل کمبود منابع، تنها افراد قدرتمند یا کسانی که توانایی مالی در دادن رشوه به پخش‌کنندگان تلفن‌های همراه را داشتند، می‌توانستند از این خدمات استفاده کنند. حتی زن‌ها نیز اجازه گرفتن اشتراک تلفن ‌همراه را نداشتند.

در زمانی که حکومت سختگیری‌های خود را کمتر کرد و سطح خاصی از ثروت در جامعه شروع به پدیدار شدن کرد، در اختیار داشتن تلفن ‌همراه بیشتر به توانایی شخص در خریداری این خدمات بستگی داشت. البته به جز متقاضیانی که مشکلات جدی امنیتی داشتند.

 

 

حزبی‌ها، دولتی‌ها و کادری‌های نظامی از طریق قبول رشوه و درگیر شدن در کسب‌وکار از طریق دفاتر عمومی خود، شروع به جمع‌آوری ثروت برای خود کردند. ظهور بازارهای غیر‌رسمی نیز به توسعه یک طبقه متوسط اولیه یا ثروتمندان جدید کمک کرد که می‌توانستند هزینه تلفن همراه را تقبل کنند. برای ثروتمندان جدید در اختیار داشتن تلفن ‌همراه نه‌تنها به معنی ثروت، بلکه وسیله‌ای برای بقا بود. تلفن‌های همراه برای معامله‌گران، به معنی قابلیت جابه‌جایی بیشتر و کارآمدی بیشتر بودند تا معامله‌گران بتوانند راحت‌تر اطلاعات بازار را انتقال دهند. این اطلاعات شامل قیمت‌ها و نرخ ارز بود. تلفن ‌همراه دیگر نه‌تنها در شهرهای بزرگ بلکه در شهرهای کوچک و حتی روستاها نیز مورد استفاده قرار گرفت زیرا این مناطق به طور مرتب با شهرهای بزرگ دادوستد و نیاز به برقراری ارتباط با آنها داشتند.

یکی از مشهورترین منابع مالی خرید تلفن ‌همراه در کره شمالی، پول ارسالی توسط فراریان است که در کره جنوبی ساکن شده‌اند. آنها برای بستگان باقی‌مانده خود در کره شمالی پول می‌فرستند. مبالغ ارسالی توسط فراریان حدود 10 میلیون دلار تخمین زده می‌شود. منابع مالی ارسالی آنقدر مهم است که در کره جنوبی به «جریان کوه HALLA» مشهور شده است. کوه HALLA بلندترین کوه در کره شمالی است.

پرستیژ یکی دیگر از محرک‌ها برای خرید تلفن ‌همراه در کره شمالی است، به طوری که به گفته یکی از فراریان، جوانانی که در کره شمالی تلفن ‌همراه نداشته باشد به خوبی با آنها برخورد نمی‌شود و حتی در ارتباط با جنس مخالف خود دچار مشکل می‌شوند. او می‌گوید: «با توجه به قیمت بسیار گران تلفن ‌همراه تنها کسانی که به طور مرتب گوشت می‌خورند، می‌توانند هزینه خرید تلفن ‌همراه را بپردازند.» حتی کسانی که دارای درآمد کافی برای خرید تلفن ‌همراه نیستند نیز با فروش دارایی‌ها یا محصولات کشاورزی خود، اقدام به خرید تلفن ‌همراه می‌کنند تا دارایی و ثروت خود را به رخ بکشند یا فرزندان آنها بتوانند با دوستان خود که تلفن ‌همراه دارند ارتباط بهتری برقرار کنند.

 

تعداد واقعی کاربران تلفن ‌همراه

با وجود شهادت بازدیدکنندگان و فراریان مبنی بر رشد بی‌سابقه استفاده از تلفن ‌همراه در کره شمالی، با این حال تعداد مشترکان تلفن ‌همراه اعلام‌شده توسط Koryolink قابل تامل است. بعضی از کارشناسان بر این باورند که انتشار ارقام بیش از واقعیت توسط Orascom بعید است. به عنوان یک شرکت ارتباطات راه دور بین‌المللی، گزارش عملکرد عملیاتی، پیامدهای جدی بر روی روابط سرمایه‌گذاران و مسائل مالیاتی دارد. با این حال، برخی نیز بر این باورند که ارقام منتشرشده توسط Orascom بر مبنای واقعیت است و تعداد مشترکان تلفن ‌همراه در کره شمالی به طور حتم به دو میلیون نفر رسیده است.

با تحلیل گزارش جمعیت‌شناسی 24 میلیون‌نفری کره شمالی در‌می‌یابیم که شک و تردید بی‌دلیل نیست. برای مثال حداقل یک میلیون سرباز در کره شمالی وجود دارند که استفاده از تلفن ‌همراه برای آنان ممنوع شده است و سه میلیون کودک زیر 10 سال وجود دارند که صلاحیت استفاده از تلفن ‌همراه را ندارند. با کم کردن این افراد از جمعیت 24‌میلیونی کره شمالی، 20 میلیون نفر باقی می‌مانند که می‌توانند از تلفن ‌همراه استفاده کنند. یعنی از هر 10 نفر یک نفر در کره شمالی صاحب تلفن ‌همراه است. با در نظر گرفتن اینکه پیونگ‌یانگ، ثروتمندترین شهر در کره شمالی است، می‌توان تخمین زد که در این شهر باید از هر پنج نفر، یک نفر دارای تلفن ‌همراه باشد. شک و تردیدها اشاره به عملی نبودن این آمار برای کشوری با سرانه تولید ناخالص داخلی کمتر از 1800 دلار دارد.

اما، یک تحلیل دیگر می‌تواند این باشد، هرچه کشوری کمتر توسعه‌یافته باشد، مردم آن کشور علاقه بیشتری به استفاده از تلفن ‌همراه به جای تلفن‌های ثابت قدیمی دارند. در مورد کره شمالی، داشتن تلفن ‌همراه یکی از خواسته‌های اصلی مردم این کشور است و یکی از بارزترین نمادهای مصرف تجمل‌گرایانه محسوب می‌شود. به علاوه اشخاصی که توانایی مالی برای خرید تلفن ‌همراه را ندارند، یک تلفن ‌همراه را با خانواده، دوستان یا همکاران خود شریک می‌شوند. همانند دیگر کشورهای فقیر، اگر اشخاص به دلیل ناتوانی مالی، تلفن‌های همراه خود را اجاره کنند یا شریک شوند، تعداد مشترکان تلفن ‌همراه با وجود قیمت بالا افزایش پیدا می‌کند.

یکی از کارشناسان اقتصادی کره شمالی دلیل تعداد بالای مشترکان تلفن ‌همراه را، طرح‌های پیچیده Koryolink می‌داند. با توجه به گفته‌های کسانی که دارای منابع اطلاعاتی در کره شمالی هستند، تعداد کاربران پراستفاده در کره شمالی همانند معامله‌گران رو به افزایش است، این افراد مصرف بیشتری از سایر کاربران دارند و بسیاری از آنها شروع به استفاده از چند تلفن ‌همراه کرده‌اند. در حالی که تلفن‌های همراه بسیار گران هستند، اشتراک ساده سه‌ماهه با هزینه 3000 وون (معادل 40 سنت در بازار سیاه) امکان استفاده 200 دقیقه مجانی در هر ماه را به مشترکان می‌دهد. پس از اتمام 200 دقیقه، مشترک تنها با پرداخت ارز خارجی می‌تواند کارت شارژ دقیقه‌ای خریداری کند. کارت‌های شارژ می‌توانند 10 تا 20 برابر بیشتر از شارژ اولیه (برای مثال، 10 دلار برای 200 دقیقه مکالمه) قیمت داشته باشند. در نتیجه بعضی از مشترکان ترجیح می‌دهند چند تلفن همراه داشته باشند و از 200 دقیقه مجانی با قیمت پایه استفاده کنند. این شیوه بسیار اقتصادی‌تر از استفاده از یک تلفن ‌همراه به همراه چندین کارت شارژ است. البته این شیوه نیازمند خرید چند تلفن ‌همراه و مبلغ اولیه بیشتری است، اما در طول زمان پرداخت این مبلغ به نفع مشترک خواهد بود. از آنجا که مقامات مسوول کره شمالی خریداری بیش از یک خط توسط یک شخص را ممنوع کرده‌اند، افراد راه‌های مختلفی را برای مقابله با این قانون یافته‌اند. آنها خط‌های تلفن ‌همراه را با نام اعضای خانواده و اسامی جعلی خریداری می‌کنند. خریداری خط با نام جعلی به ناشناس ماندن افراد در مکالمات حساس‌تر کمک می‌کند. حتی اگر دولت تلفن‌های شخص را شنود کند، هویت شخص را نمی‌تواند احراز کند. تلفن‌های همراه اضافی، همانند دیگر کشورها، می‌توانند در فعالیت‌های غیر‌قانونی و جنایی مورد استفاده قرار گیرند.

نکته دیگری که در افزایش تعداد مشترکان تلفن ‌همراه می‌تواند دخیل باشد، امکان خرید تلفن‌های همراه توسط حزب، دولت، ارگان‌های نظامی و توزیع آنها بین کارکنان جهت استفاده رسمی است. Heung Kwang Kim مدیر اجرایی همبستگی روشنفکران کره شمالی و استاد سابق فناوری اطلاعات دانشگاه Hamhung ادعا می‌کند که تا یک‌چهارم تلفن‌های همراه ثبت‌شده، برای استفاده رسمی و دولتی از طریق حزب مرکزی، سازمان‌های اداری دولتی، پلیس، ارتش، دادگاه‌ها و‌… خریداری شده است. او می‌گوید زمان مکالمه برای این گونه تلفن‌های همراه بسیار محدود است. یک فراری دیگر ادعا می‌کند بعضی از شرکت‌های تجاری با استفاده از بودجه رسمی برای کارکنان خود، تلفن همراه خریداری کرده‌اند. یک مقام رسمی حزب مرکزی توضیح می‌دهد برای مقام‌های رسمی ارشد حزب، تلفن ‌همراه خریداری و برای استفاده رسمی به آنها داده می‌شد.

یک کارشناس می‌گوید، مقام‌های عالی‌رتبه رسمی به ندرت از تلفن ‌همراه استفاده می‌کنند زیرا ترس از شنود مکالمه‌هایشان توسط سازمان‌های جاسوسی خارجی را دارند. یک کارشناس آی‌تی کره شمالی اشاره به تعداد زیاد تلفن‌های همراه غیر‌فعال دارد. برای مثال در فوریه 2012، 800 هزار شماره فعال ثبت شد در حالی که تعداد مشترکان تلفن ‌همراه اعلام‌شده توسط Koryolink، یک میلیون بود.

 

چه کسانی می‌توانند مشترک تلفن همراه در کره شوند

تا سال 2012 گرفتن تلفن همراه در کره شمالی می‌توانست عملیاتی نگران‌کننده باشد. کسانی که تقاضای خرید تلفن همراه را داشتند باید به دفاتر ارتباطات و فناوری آن هم در شهرهای بزرگ مراجعه می‌کردند تا به فرم‌های ثبت‌نام دسترسی پیدا کنند. به طور کلی روند بوروکراتیک ناکارآمد و فساد اداری در این کشور دستیابی به فرم‌های ثبت‌نام را برای افراد معمولی دشوار می‌کرد.

مگر در مواردی که فرد از جایگاه خاصی برخوردار باشد و آن هم با پرداخت هزینه‌های غیر‌رسمی به کارکنان. هنگامی که فرم به شخص متقاضی می‌رسید، وی باید پس از پر کردن فرم تاییدیه‌ای از محل کار خود یا شهرداری منطقه می‌گرفت و آن را ضمیمه فرم می‌کرد. مهری که تایید‌کننده محل کار فرد متقاضی بود باید با مهر وزارت امنیت کشور یا وزارت امنیت دولت یا وزارت امنیت مردم تایید می‌شد لذا برای تایید این مورد نیز باید به افسران منابع مالی رجوع می‌شد. برای گرفتن این تاییدها شما باید به خوبی راه‌های دادن رشوه به افسران را بلد بودید.

افسران نیز همیشه به دنبال راهی برای به تعویق انداختن کار ارباب‌رجوع و گرفتن رشوه بیشتر بودند. پس از اینکه تمامی این تاییدیه‌ها گرفته شد متقاضی باید فرم یا کپی برابر با اصل آن را به اداره مدیریت ارتباطات و فناوری ارسال کند. این پروسه می‌توانست تا یک ماه طول بکشد. بعد از تایید فرم، اداره مدیریت فناوری و ارتباطات فرم را به وزارت ارتباطات در پیونگ‌یانگ ارسال کرده تا مهر نهایی بر مجوز گرفتن تلفن همراه بخورد. پس از دریافت اطلاع از تصویب نهایی، متقاضیان می‌توانستند درخواست تکمیل‌شده را به اداره پست یا تلگراف و تلفن برده و گوشی تلفن همراه انتخاب کنند. به علت عرضه محدود تلفن همراه شما باید خیلی سریع برای دریافت گوشی تلفن همراه اقدام می‌کردید.

اولین بار که تلفن همراه در کره شمالی عرضه شد هر کاربر باید 50 دلار اضافی نیز برای گرفتن تلفن همراه پرداخت می‌کرد. با تمام این توضیحات اگر شما فرد متمولی باشید تنها با پرداخت رشوه‌های خوب می‌توانید این پروسه یک‌ماهه را در چند روز انجام دهید و صاحب تلفن همراه شوید. برای این کار کافی است شما واسطه‌ها و دلالان اداره مدیریت فناوری و ارتباطات را بیابید و او یک یا دوروزه تلفن همراه را به شما تحویل خواهد داد.

دلالان معمولاً این روند ثبت‌نام را برای 10 نفر قبل از اینکه درخواست بدهند با نام‌های جعلی انجام می‌دهند. مردم روستا برای ثبت‌نام باید مقداری برنج و پول اضافه به متصدیان بدهند تا آنها کارهای ثبت‌نام را برایشان انجام دهند. بعضی خانواده‌ها برای تمامی اعضای خانواده ثبت‌نام می‌کنند و پس از دریافت تلفن آن را با قیمت چند برابر در بازار آزاد به فروش می‌رسانند. این عمل غیرقانونی اخیراً به شدت زیاد شده است و تقاضا برای تلفن همراه روز‌به‌روز در این کشور در حال افزایش است. مقامات کره جنوبی برای جلوگیری از استفاده مرزنشینان از تلفن‌های همراه چین و اپراتورهای این کشور اخیراً تصمیم به ساده‌تر کردن روند گرفتن تلفن همراه گرفته‌اند. بالاخره در اوایل 2012 این روند طولانی سامانی گرفت و متقاضیان از آن زمان می‌توانند در یک روز به اداره مدیریت فناوری و ارتباطات مراجعه کنند و تلفن و سیم‌کارت را تحویل بگیرند. آنها سیستم اداره مدیریت فناوری و ارتباطات را با سازمان امنیت یکپارچه کرده‌اند و تمام اطلاعات افراد متقاضی را دارند. در کره شمالی کودکان حق استفاده از تلفن همراه را ندارند و تنها سرپرست خانوار و همسرش می‌توانند صاحب تلفن همراه شوند.

 

گوشی

تلفن‌های همراه در کره شمالی به چهار دسته که توسط تنها اپراتور این کشور یعنی Koryolink ارائه می‌شود خلاصه می‌شود. تلفن‌ها با مدل‌های معمولی، تاشو، کشویی و صفحه‌نمایش لمسی در دسترس مردم قرار می‌گیرند. آخرین مدل تلفن لمسی موجود تقریباً تلفن خوبی است اما عده بسیار کمی استطاعت مالی خرید این گوشی را دارند. این تلفن لمسی با قیمت 700 دلار در این کشور به فروش می‌رسد و تلفن‌های با کیفیت پایین‌تر حدود 350 تا 400 دلار ارزش دارند. ارزان‌ترین تلفن همراه در این کشور 150 دلار قیمت دارد. البته این تنها قیمت گوشی است و شامل هزینه ثبت‌نام نیست و این قیمت‌ها نسبت به اوایل شروع به کار این اپراتور تغییر کرده است.

در ابتدای کار تلفن‌های همراه تا هزار دلار آن هم تنها در پیونگ‌یانگ فروخته می‌شد و معمولی‌ترین مدل با نام مستعار پسر خوش‌تیپ فروش می‌رفته است.

البته اکنون تلفن‌های لمسی هر روز در حال محبوب‌تر شدن هستند و شمار جوانانی که آنها را خریداری می‌کنند رو به افزایش است. وزارت پست و ارتباطات کره جنوبی اخیراً تلفن‌های ارزان‌قیمت هواوی و زد‌تی‌ای را وارد کرده است. برخی از گوشی‌ها نیز در چین تولید می‌شوند و بعد از ورود به کره شمالی برچسب «ساخت کره شمالی» به آن می‌خورد. برخی از کاربران، تلفن‌های برند سامسونگ را از تجار می‌خرند البته قبل از استفاده باید به اپراتور کره شمالی متصل شود. این کاربران مجبورند با پرداخت رشوه به کارکنان اپراتور تلفن همراه کره شمالی نسبت به ثبت تلفن سامسونگ خود در این شبکه اقدام کنند. برخی نیز خودشان تلفن را دستکاری می‌کنند تا بتوانند از آن استفاده کنند. این تلفن‌ها اگر توسط ماموران دولتی دیده شود به زور جمع‌آوری می‌شود و فرد خاطی نیز مورد مجازات قرار می‌گیرد. مقامات همچنین مردم را برای دادن گزارش این نوع تخلف تشویق می‌کنند.  

در آوریل 2010 دولت کره برای راه‌اندازی کارخانه تلفن همراه اعلام آمادگی کرد و قرار شد تمامی قطعات از چین وارد شود و در کره شمالی مونتاژ شود. ظرف مدت هفت ماه آنها این ایده را عملی کردند و شروع به تولید تلفن‌های همراه داخلی کردند و سیستم عاملی با توجه به نیازهای خود را سفارش دادند. گرچه نوع واردات تلفن همراه از چین شفاف نبود اما باعث کاهش قیمت این تلفن‌ها در بازار شد. همان‌طور که شمار استفاده‌کنندگان تلفن همراه در کره رو به افزایش است میزان تقاضا برای گوشی‌های تلفن همراه نیز رو به رشد است. خدمات پس از فروش و تعمیر تلفن همراه در کره شمالی ممنوع است. گوشی‌های قاچاق که از چین وارد می‌شوند پنج برابر ارزان‌تر از تلفن‌های قانونی است.

در سال 2013 کره شمالی از اولین تلفن همراه لمسی ساخت خود پرده‌برداری کرد. آنها این تلفن را آریرانگ نامیده‌اند. از آنجا که استفاده از اینترنت در کره شمالی ممنوع است آنها تنها به برنامه‌های از قبل نصب‌شده روی دستگاه دسترسی دارند. رهبر کره شمالی در تبلیغی، تلفن همراه لمسی ساخت داخل را در دست گرفته است و به آن می‌بالد.

 

کره‌ای‌ها چگونه از تلفن استفاده می‌کنند

در سه‌ماهه دوم 2009 اپراتور همراه کره سرویس ارسال پیام کوتاه را برای اولین بار در این کشور راه‌اندازی کرد و در سه‌ماهه سوم 2010 تماس تصویری به درخواست جوانان راه‌اندازی شد و در ژوئن 2011 میزان استفاده از تماس تصویری چهار برابر شد. در ژانویه 2011 نیز خدمات ام‌ام‌اس در این کشور آغاز به کار کرد. به علاوه در همین سال خدمات پست صوتی و دسترسی به اطلاعات با سرعت بالا به مردم ارائه شد. یکی از کارکنان شرکت اپراتور می‌گوید: میزان مکالمه تصویری 10 برابر تماس‌های صوتی است. اما به نظر می‌رسد این آمار صحتی ندارد زیرا حتی ارسال ام‌ام‌اس نیز در بعضی شهرها امکان‌پذیر است و در جاده‌ها و برخی شهرهای کوچک هیچ گونه آنتنی وجود ندارد.

انتقال اطلاعات برای مسافت‌های طولانی یا امکان‌پذیر نیست یا مورد اعتماد نیست. در آگهی تلفن همراه لمسی ساخت کره از امکان انتقال اطلاعات راه دور سخن گفته می‌شود اما در عمل کاربران خلاف آن را تجربه کرده‌اند.

آنها با استفاده از نسل سوم (3G) اکنون می‌توانند روزنامه و اخبار را روی تلفن همراه خود بخوانند. این برای آنها جهش بزرگی به‌حساب می‌آید. البته فیلترینگ بسیار بالا به کاربران اجازه استفاده درست از 3G را نمی‌دهد و آنها حتی برای دانلود برنامه‌ها باید ابتدا برنامه را روی رایانه خود دانلود و سپس آن را به تلفن خود منتقل کنند. از پیام کوتاه نیز در این کشور برای تبلیغ رژیم و خدمات اخبار استفاده می‌شود.

مردم در کره شمالی تلفن‌های همراه خود را تنها برای نشان دادن به یکدیگر، گرفتن عکس و فیلم و همچنین دیدن آن فیلم‌ها و گوش دادن به موسیقی حمل می‌کنند. آنها به راه‌های خلاقانه‌ای برای استفاده از این تکنولوژی دست زده‌اند. برای مثال بر اساس گفته‌های یک فراری از پیونگ‌یانگ در سال 2009، در حال امتحان دادن در یکی از معتبرترین دانشگاه‌های کره شمالی پیامی مبنی بر درخواست کمک برای دوستان خود بیرون دانشگاه می‌فرستد. آنها جواب‌ها را پیدا کرده و در قالب پیام برای او ارسال کردند. اما استاد با این روش آشنا بوده و تمام دانشجویانی را که در این کار دخیل بودند تنبیه کرد. بعد از این اتفاق مسوولان دانشگاه استفاده از تلفن همراه را در دانشگاه ممنوع کردند.

باید توجه داشت دانشجویانی که مرتکب این عمل شدند، هیچ‌گونه آشنایی با فرستادن فایل از طریق ام‌ام‌اس نداشتند. آنها تنها از بلوتوث برای ارسال و دریافت آهنگ و بازی استفاده می‌کردند. آنها ادعا کردند که سرعت دانلود و انتقال داده عموماً مطلوب بوده است اما تلفن لمسی سرعت خیلی بهتری داشت.

گرچه Koryolink خدمات مختلفی ارائه می‌دهد اما دولت کره شمالی مجوز استفاده از تمامی این خدمات را نمی‌دهد. کره شمالی دسترسی به اینترنت و تماس‌های بین‌المللی را محدود کرده است. تماس‌های تلفنی با خارج از کشور ممنوع است و خارجی‌ها برای تماس باید از شبکه دیگری استفاده کنند. انتقال داده نیز به شدت تحت کنترل است. یکی از فراریان می‌گوید در ابتدا انتقال صوت و تصویر مجاز بود اما مسوولان از اواخر سال 2011 استفاده از این امکان را متوقف کردند. یکی دیگر از فراریان زن می‌گوید تلفن او حتی امکان انتقال فایل را نداشت. با توجه به مصاحبه یکی از کارشناسان آی‌تی کره شمالی که با یکی از فراریان داشته است، به مشترکان تلفن همراه آموزش‌های لازم برای آشنایی و استفاده از خدمات ام‌ام‌اس داده نشده است یا اگر داده شده، آنها به طور کلی با مفهوم انتقال داده آشنایی ندارند. اما منابع اطلاعاتی در کره شمالی توضیح می‌دهند که با افزایش تعداد مشترکان تلفن همراه که با مفهوم انتقال داده آشنایی داشتند، مقامات مسوول تصمیم به مسدود کردن این امکانات گرفتند و حتی بعضی از کاربران را مجبور به بازگرداندن تلفن‌های همراه خود به فروشگاه‌های Koryolink جهت غیرفعال‌سازی این گونه امکانات کردند. ترس از انتقال داده توسط تلفن‌های همراه به قدری بود که مردم یکدیگر را با دعوت به انتقال داده به چالش می‌کشیدند.

به علاوه پلیس افراد را جهت بازرسی تلفن‌های همراهشان برای به همراه داشتن محتوای نامناسب سیاسی متوقف می‌کرد و تلفن‌های همراه آنها را بررسی می‌کرد. یک افسر می‌توانست شخصی را که تلفن ‌همراهش حاوی محتوای نامناسب بود بازداشت کرده، تلفن همراهش را توقیف کند و او را به مرکز کار اجباری جهت مجازات منتقل می‌کرد. به نقل از یکی از فراریان 20 نفر از دانشجویان به دلیل مشاهده و گوش دادن به آهنگ‌ها و فیلم‌های کره جنوبی به مراکز کار اجباری فرستاده شدند. در نتیجه افراد به ندرت محتواهای نامناسب سیاسی را در خیابان مشاهده می‌کنند. بسیاری از جوانان کره شمالی ویدئوهای رقص کره جنوبی را با صدای بسته می‌بینند. اما مشاهده ویدئوهایی که متعلق به کره جنوبی نیست، مجاز است.