ژوزف لچلایدر در اواخر دهه 80 با ارائه یک ایده نوآورانه معمای موجود در زمینه انتقال دیتا را حل کرد؛ موضوعی که باعث انتقال اینترنت پرسرعت به بیش از میلیون‌ها خانه در آمریکا شد.
ایده او موجب شد نامش در بین بزرگ‌ترین نوآوران جهان ثبت و از او به عنوان پدر سرویس‌دهی اینترنت بر مبنای DSL نام برده شود. آقای لچلایدر که سه هفته قبل در ۸۲ سالگی در خانه خود در فیلادلفیا درگذشت یک مهندس الکترونیک در شرکت مخابراتی BELL بود و در هسته تحقیقاتی مرکزی این شرکت کار می‌کرد.
در آن زمان شرکت BELL به دنبال راهی بود تا بتواند سیگنال‌های مخابراتی را با سرعت بیشتری از روی سیستم‌ سیمی موجود به خانه‌ها ارسال کند. هدف رقابت با شبکه‌های تلویزیونی کابلی بود و شرکت BELL می‌خواست از این طریق سرویس‌های ویدئویی را به خانه‌ها ارائه دهد.
مشکل اصلی در آن زمان محدودیت‌های سیستم‌های سیمی موجود در انتقال همزمان دیتا ( دانلود و آپلود) و تداخل الکترونیکی متعدد آنها بود. آقای لچلایدر متوجه شد اگر بتواند سرعت دانلود را از سرعت آپلود بیشتر کند می‌تواند از این تداخل الکترونیکی که Crosstalk نامیده می‌شد، جلوگیری کند. این نوآوری به عنوان مشترک دیجیتالی نامتقارن خط (asymmetric digital subscriber line) یا به طور مخفف DSL شناخته شد و خیلی زود شرکت‌های بزرگ مخابراتی مانند AT&T ، ورایزون و دیگران از آن برای انتقال اینترنت پرسرعت به خانه‌ها بهره گرفتند.  
John M. Cioffi پروفسور مهندس الکترونیک در دانشگاه استنفورد می‌گوید: ایده لچلایدر بسیار ساده و درخشان بود و باعث حل مساله‌ مهمی شد. موضوعی که به توسعه اینترنت در جهان بسیار کمک کرد. امروزه در بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران از تکنولوژی DSL برای اتصال به اینترنت بهره گرفته می‌شود.

                                         
زندگی در تحقیق
مرگ آقای لچلایدر توسط پسرش دکتر رابرت لچلایدر اعلام شد که به گفته او به دلیل سرطان درگذشت. ژوزف ویلیام لچلایدر در ۲۲ فوریه ۱۹۳۳ در بروکلین متولد شد.
او به دبیرستان فنی بروکلین رفت و سپس در دانشگاه Cooper Union  به ادامه تحصیل پرداخت و سرانجام دکترای خود را از دانشگاه پلی‌تکنیک انستیتوی بروکلین گرفت. او به محض فارغ‌التحصیلی به مدت چند سال  در شرکت جنرال الکتریک به کار پرداخت و سپس در ۱۹۵۵ به آزمایشگاه BELL پیوست که یکی از مشهورترین مراکز تحقیقاتی جهان در زمینه مخابرات بوده است. در سال ۱۹۸۲ به حکم دادگاه بخش تلفن و تلگراف در آمریکا از هم جدا شد و بخش تحقیقاتی آزمایشگاه BELL با عنوان BELL Core تاسیس شد. آقای لچلایدر کار روی افزایش سرعت انتقال دیتا را سن ۵۵ سالگی آغاز کرد. او سال‌های زیادی از عمرش را  صرف تحقیق روی پردازش سیگنال‌های مخابراتی کرده بود و در این زمینه بسیار مسلط بود. اما ساختار بوروکراتیک جایی که در آن کار می‌کرد بزرگ‌ترین چالش ارائه یک کار نوآورانه بود. با این حال به گفته یک استاد دانشگاه استنفورد او از اینکه ریسک کند و برای توسعه یک ایده جدید بجنگد هراسی نداشت. پسرش می‌گوید: « او بسیار کنجکاو و پرمطالعه بود. تمام دیوارهای خانه‌اش مملو از کتاب‌ها و تحقیقاتی است که طی سال‌ها انجام داده ضمن اینکه علاقه او همزمان به فیزیک و فلسفه بود. الهام‌بخش او در این زمینه آلبرت اینشتین بود که لچلایدر برایش بسیار احترام قائل بود.» اما سیستم DSL به سرعت به موفقیت منتهی نشد. نسخه‌های اولیه این نوآوری قادر به پشتیبانی از سرویس  ویدئو بر اساس درخواست (Video on demand)  نبود؛ این بازاری بود که BELL می‌خواست به آن وارد شود و بر آن بسیار تاکید داشت. وقتی در ۱۹۹۰ اینترنت رشد گسترده خود را آغاز کرد بسیاری از کاربران از سیستم‌های دایال‌آپ استفاده می‌کردند و چون سیستم‌های دایال‌آپ محدودیت‌های همزمان اتصال به اینترنت و مکالمه صوتی را داشتند بسیاری از مردم به خط دوم تلفنی نیاز داشتند که بتواند هر دو نیاز را با هم پوشش دهد. تقاضا برای تلفن دوم برای شرکت‌های مخابراتی فضای بسیار مطلوبی را ایجاد می‌کرد پس چرا آنها باید به سراغ سیستم DSL می‌رفتند که محدودیت همزمان انتقال دیتا و مکالمه را حذف می‌کرد؟
اما آقای لچلایدر در مصاحبه‌های مختلف خود تاکید می‌کرد که این چیزی نیست که مردم می‌خواهند.  اما آنچه باعث توجه به سرعت بیشتر اینترنت و تکنولوژی چون DSL شد رشد تصاویر، صوت و ویدئو روی اینترنت بود. این شبکه به سرعت مملو از محتوایی می‌شد که به سرعت بالاتر اینترنت نیاز داشت و سرویس‌دهندگان را به سمت افزایش سرعت اینترنت ترغیب می‌کرد. سیستم DSL بهترین مدل برای شرکت‌های مخابراتی بود چون آنها می‌توانستند بدون اینکه نیاز به توسعه فیبرکشی و هزینه سنگین آن داشته باشند سرعت اینترنت مطلوبی را در اختیار مشترکان قرار دهند. هرچند آقای لچلایدر ایده اصلی DSL را کلید زد اما یک مهندس جوان‌تر یعنی Cioffi مودم‌های DSL را توسعه داد. چیزی که امروزه ما نسل جدیدتر آن یعنی ADSL را در خانه یا محل کار مورد استفاده قرار می‌دهیم.
مهم‌ترین دلیلی که شرکت‌های مخابراتی به توسعه DSL علاقه‌مند شدند همین موضوع بود که برای توسعه اینترنت پرسرعت نیازی به سرمایه‌گذاری هنگفت برای تغییر کل سیستم نبود. این کاری بود که شرکت‌های کابلی مانند کام‌کست یا تایم‌وارنر به دلیل انتخاب نوع تکنولوژی (فیبر نوری) مجبور به انجامش بودند. شرکت‌های کابلی در آن زمان بزرگ‌ترین رقیب خود را ماهواره‌های تلویزیونی می‌دانستند چراکه آنها می‌توانستند به انتقال دیتا بپردازند اما هزینه بالای انتقال دیتا از طریق ماهواره عملا راه به جایی نبرد.
در مقابل توسعه فیبر شدت گرفت و امروزه بخش عمده مردم آمریکا از طریق شبکه کابلی به اینترنت متصل هستند.  تکنولوژی DSL اما برای بسیاری از کشورهایی که در ابتدای اتصال به اینترنت امکان توسعه فیبر را نداشتند موهبتی بود. بسیاری از کشورها از جمله کره جنوبی یا همین ایران هنوز هم از این تکنولوژی به عنوان مدل اصلی ارتباط با اینترنت پرسرعت بهره می‌برند.  طی 10 سال گذشته بحث در زمینه توسعه تکنولوژی مطلوب ارتباطی همواره از مهم‌ترین موضوعات مورد توجه شرکت‌های مخابراتی و کشورها بوده است. هر چند مشخصا سرعت دسترسی به اینترنت از طریق فیبر به مراتب بالاتر از سرعت دسترسی به اینترنت از طریق سیستم DSL است اما نقش DSL در توسعه اینترنت پرسرعت در جهان انکارناپذیر است.
امروزه در بسیاری از کشورها از جمله خود آمریکا (با وجود داشتن سرویس‌های کابلی)  هنوز سرویس‌های DSL به مشترکان ارائه می‌شود.  با این حال در خود آمریکا تکنولوژی DSL باعث شد تا حداقل در دو دهه شرکت‌های مخابراتی بتوانند زیرساخت‌های مخابراتی با تغییر کم و سرمایه‌گذاری اندک را حفظ کنند، هر چند امروزه دیگر عملا این تکنولوژی در آمریکا جای خود را به شبکه‌های کابلی داده است. حتی خود آقای لچلایدر هم زمانی که می‌خواست یک سرویس اینترنتی دریافت کند به سراغ شبکه‌های فیبری رفت؛ اما پسرش که هنوز سرویس DSL‌اش را حفظ کرده، می‌گوید: وقتی تکنولوژی DSL را با تکنولوژی دایال آپ مقایسه می‌کنم و می‌بینم چقدر تفاوت در این زمینه وجود دارد به پدرم می‌بالم.