اندونزی، هدف جدید گوگل در پروژه اینترنت جهانی
اندونزی به عنوان مرحله جدید آزمایش و سپس اجرای پروژه اینترنتی گوگل اعلام شده است، پروژه ای که هدف از آن تامین پوشش جهانی اینترنت عنوان می شود.
قرار است بالون های اینترنتی گوگل مرحله دیگر برنامه این شرکت را با قرار گرفتن در استراتسفر جو زمین برفراز اندونزی آغاز کنند.
براساس اعلام سازمان مرکزی اطلاعات آمریکا (سیا)، حدود 250 میلیون نفر در کشور اندونزی که از حدود 17 هزار جزیره تشکیل شده است، زندگی می کنند و از این تعداد، تنها 42 میلیون نفر به اینترنت دسترسی دارند.
گوگل قصد دارد پروژه دو ساله خود را موسوم به 'لون' Loon برای عرضه اینترنت جهانی، از طریق ارسال سیگنال های اینترنتی پرسرعت از مجموعه ای از بالون های هلیومی عملی کند که در فاصله 60 هزار فوتی زمین قرار می گیرند. گفته می شود درآمدهای حاصل از تبلیغات دیجیتالی گوگل منبع اصلی تامین مالی این پروژه هستند.
پروژه لون هنوز در حال آزمایش فناوری آن است و بنا بر این هنوز هیچ براوردی در خصوص زمان فروش خدمات اینترنتی به شخصیت های حقیقی و حقوقی که در برد بالون ها قرار دارند، وجود ندارد.
در صورت اجرای پروژه گوگل در اندونزی، فروش خدمات دسترسی به اینترنت در این کشور که حدود 319 میلیون شماره تلفن همراه در آن وجود دارد، از طریق ارائه دهندگان خدمات بی سیم انجام می شود و صدها بالون گوگل به عنوان برج های تلفن همراه در آسمان عمل می کنند.
این پروژه تاکنون در نیوزیلند، استرالیا و مناطق دور افتاده در کالیفرنیا و برزیل آزمایش شده است و اندونزی به واسطه گستردگی و موقعیت جغرافیایی آن، گام مهمی در این پروژه محسوب می شود.
پروژه عرضه اینترنت جهانی شرکت گوگل به گونه ای است که با استفاده از یک فرآیند خودکار، در هر 15 دقیقه امکان ارسال یک بالن به هوا را دارد.
پروژه لون سال 2011 توسط یکی از بخش های نسبتا مخفی شرکت گوگل آغاز شد. این شرکت نخستین بار در ژوئن 2013 در پی ارسال 30 بالن پلاستیکی به هوا در نیوزیلند، از این پروژه پرده برداری کرد. هر یک از این بالن های پرفشار سبک تر از هوا، اقلامی را به شرح زیر، با خود به جو زمین می برند:
• دو دستگاه گیرنده و فرستنده رادیویی فعال برای تبادل اطلاعات و یک دستگاه اضافی برای پشتیبانی
• یک کامپیوتر برای پرواز و یک مسیریاب GPS
• یک سیستم کنترل ارتفاع به منظور جابه جایی عمودی و قرار گرفتن در مسیر باد
• پنل های خورشیدی برای تامین توان مورد نیاز تجهیزات
نمونه های اولیه این بالن ها امکان برقراری ارتباط با سرعت 3G را فراهم می کردند؛ اما اکنون نمونه های جدید بالن ها قادر به حمل تجهیزاتی هستند که امکان تبادل 10 مگابیت اطلاعات را در هر ثانیه فراهم می کنند. این در حالی است که سرعت میانگین اتصال 4G فرضا در انگلیس در حدود 15 مگابیت در ثانیه است.
بالن های اولیه تنها 5 تا 10 روز در هوا باقی می ماندند؛ اما بالن های جدید قادرند تا 187 روز به حرکت خود در آسمان ادامه دهند. همچنین در ابتدا برای ارسال هر بالن به هوا، 14 نفر/ساعت نیرو لازم بود، اما اکنون با استفاده از یک فرآیند خودکار در هر 15 دقیقه یک بالن به هوا ارسال می شود.
بر اساس اعلام گوگل، لازم است حداقل 300 بالن در یک ساختار حلقه ای دور کره زمین قرار گیرند تا در منطقه زیرین آن ها روی زمین امکان دسترسی مستمر و پایدار به اینترنت فراهم باشد؛ چراکه هر بالن در حدود 40 کیلومتر مربع را تحت پوشش قرار می دهد.
یک بالن پرفشار در واقع کیسه ای از جنس پلاستیک است که قابلیت نگهداری گازهای سبک تر از هوا را تحت فشار بسیار زیاد و بدون هرگونه تغییرشکل دارد. ایده اولیه استفاده از این بالن ها برای اولین بار توسط نیروی هوایی آمریکا در دهه 1950 میلادی با استفاده از صفحه ای از جنس پلی استر موسوم به Mylar مطرح شد.
چندی پیش اولین مرحله کاربردی این پروژه موفق به پوشش اینترنت پرسرعت برای ساکنان کشور سریلانکا شد.
تاکنون سه شبکه موبایل از کشور اندونزی و همچنین کشور سریلانکا برای مشارکت در این پروژه با گوگل وارد قرارداد شدند.
اخیرا ناسا نیز تحقیقاتی را در رابطه با بالن های پرفشار انجام داد و اعلام کرد که این بالن ها روزی در اتمسفر مریخ به کار گرفته خواهند شد.
به گفته گوگل، تامین دسترسی جهانی به اینترنت از طریق پروژه Loon بسیار ارزان تر از کابل های فیبرنوری تمام می شود.