امروزه وجود فناوری‌های مختلف برای دسترسی به اینترنت دربرخی مواقع کاربران را خصوصاً آنهایی که اهل محاسبه اعداد و ارقام نیستند با دشواری در انتخاب بهترین نحوه‌ اتصال به اینترنت روبرو کرده است.

در اینجا قصد داریم به زبان ساده و بدون استفاده از اصطلاحات و محاسبات پیچیده، تفاوت‌های انواع اینترنت را مشخص کنیم تا بتوانید بسته به نیاز و مصرف خود اینترنتی را انتخاب کنید که در آینده نیز جوابگوی مصرف شما باشد.

بعد از منسوخ شدن اتصال به اینترنت با روش‌های خرید کارت اینترنت و استفاده از مودم‌های داخل کیس (Dial-up) متداول‌ترین نوع اتصال به اینترنت استفاده از سرویس‌های ADSL بوده است. این فناوری اگرچه راحت‌تر از مدل قبلی است ولی نیاز به وجود خط تلفن، هویت‌سنجی مالک خط، وجود پورت خالی در مرکز مخابراتی و… دارد.

بنابراین اغلب کاربرانی که مستأجر هستند و یا امکان استفاده از خط تلفن را ندارند، عملاً دچار مشکلات زیادی در استفاده از ADSL برای اتصال به اینترنت خواهند بود. علاوه بر اینها با سیاست‌های جدید ابلاغ‌شده به شرکت‌های ارائه‌دهنده، هزینه‌های دسترسی به سرعت‌های بالاتر از ۱۶ مگابیت بر ثانیه (معادل سرعت دانلود تقریباً ۲ مگابیت بر ثانیه) چندین برابر شده است. چون شرکت‌های ارائه‌دهنده‌ اینترنت روی سیم تلفن مجبورند سرویس‌های خود را به‌صورت غیرحجمی و براساس مدل مصرف منصفانه عرضه کنند.

در ADSL امکان ارائه‌ سرعت بالاتر از ۱۶ مگابیت وجود ندارد و به ‌همین دلیل کاربران خانگی که به‌صورت دسته‌جمعی از یک اینترنت (مودم) استفاده می‌کنند، یا باید منتظر کابل‌کشی محل سکونت خود به VDSL و فیبرنوری باشند که محدودیت‌های خود را دارد و یا باید به‌سمت استفاده از اینترنت‌های بی‌سیم بروند.

اخیراً به‌کمک ظهور اینترنت ۴G و LTE اپراتورهای موبایل هم می‌توانند برروی سیم‌کارت‌های مخصوص، به‌طور هم‌زمان امکان مکالمه و خرید بسته‌های اینترنتی را مهیا کنند. اما بزرگ‌ترین مشکل این سرویس‌ها این است که اصولاً فلسفه‌ی اینترنت همراه، ارائه‌ی اینترنت برای یک کاربر است. حتی حجم بسته‌های ارائه‌شده و قیمت‌های آن‌ها نیز نشان می‌دهد کاربر برای مصرف بیش از ۴ گیگ در ماه باید هزینه‌های زیادتری را بپردازد، خصوصاً با افزایش استفاده از شبکه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام و تلگرام، میزان مصرف شخصی کاربران هم زیاد شده است و ۴G قابلیت استفاده‌ با حجم بالا را ندارد.

ضمن آنکه استفاده از اینترنت بر روی سیم‌کارت  ۴G یا۴.۵G حتی اگر از طریق مودم و استفاده از بسته‌های حجیم باشد، به‌دلیل قابلیت جابه‌جایی در سطح شهر، پایداری لازم در تمام ساعات روز را ندارد و کاربر اصطلاحاً قطعی و وصلی زیادی را تجربه می‌کند. بنابراین به‌نظر می‌رسد این نوع از اینترنت بیشتر به‌درد استفاده‌های ضروری برروی گوشی موبایل می‌خورد.

اما LTE یک شکل جدیدتر نیز دارد که امروزه در سطح کشور بیشتر معرفی می‌شود و آن TD-LTE است که قابلیت استفاده از اینترنت به‌صورت ثابت ولی بی‌سیم را دارد. فناوری TD-LTE در اصل برای اتصال به اینترنت با سرعت‌های بالا طراحی شده است و تبلیغاتی که روی آن انجام می‌شود اتصال به اینترنت را با سرعت ۴۰ مگابیت بر ثانیه مهیا می‌کنند. این سرویس مشخصاً برای کاربران خانگی و اداری ایجاد شده است که میزان مصرف اینترنت آن‌ها بیش از ۵۰ گیگ در ماه است.

این مقدار مصرف کاملا با حجم مصرفی کاربران خانگی که از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند، دانلود خصوصاً دانلود فیلم قابل توجهی دارند، به‌صورت جمعی از اینترنت در منزل استفاده کرده، به‌صورت آنلاین بازی می‌کنند و در تمام این استفاده‌ها به سرعت بالا و اتصال دائمی نیاز دارند مطابقت زیادی دارد. اتصال به باند ۴۰ مگی تنها بخشی از سرعت TD-LTE است لازم به‌ذکر است فناوری TD-LTE می‌تواند تا ۸ برابر بیشتر نیز سرعت اتصال به اینترنت را افزایش دهد.

درحال حاضر ویدیوهای باکیفیت در اینستاگرام و تلگرام زیاد نیستند اما در آینده با افزایش مستمر کیفیت‌ دوربین‌ گوشی‌های موبایل، اتصال تمام تجهیزات داخل منزل به اینترنت مانند تلویزیون و… به اینترنت میزان مصرف کاربران و نیاز آن‌ها به سرعت‌های بالا چندین برابر خواهد شد. بنابراین باید اینترنتی وجود داشته باشد که برای اتصال این کاربران پرمصرف، بسته‌های حجیم و در عین حال ارزانی را مهیا کند.

امروزه شرکت‌های ارائه‌دهنده‌ی TD-LTE به‌سرعت درحال تکمیل نقاط تحت پوشش خود در سطح کشور هستند و به‌نظر می‌رسد در آینده TD-LTE بازیگر اصلی اینترنت کشور خواهد بود.