آنطور که مسئولان اعلام کرده‌اند بخشی از مشکلات رشد کشاورزی هوشمند از منظر حاکمیتی و سیاست‌گذاری و نبود مشوق‌های لازم از سوی تشکل‌های حوزه کشاورزی مانند اتحادیه‌ها و انجمن‌های صنفی کشاورزی است و دولت باید به ترویج کشاورزی هوشمند کمک کند.

کشاورزی هوشمند به مدیریت زمین‌های زراعی با هوش مصنوعی، اینترنت اشیاء و رباتیک اطلاق می‌شود که افزایش تولید، صرفه جویی در مصرف آب، جمع‌آوری داده‌های واقعی و اطلاعات مفید، کاهش هزینه های عملیاتی، بهبود کیفیت محصول، ارزیابی دقیق زمین‌های کشاورزی، نظارت و کنترل از راه دور و حفاظت از محیط زیست را از مزایای استفاده از کشاورزی هوشمند می‌توان برشمرد.

در حال حاضر فناوری‌های پیشرفته به کشاورزان در مورد نحوه کاشت و برداشت محصولات کمک شایانی می‌کند و کشاورزی هوشمند یکی از روش‌های نوین کسب‌وکار در صنعت غذایی جهان است. فناوری‌های روز جهان به کشاورزان این امکان را می‌دهد که حتی با تلفن‌های همراه خود، تغییرات آب و هوایی و جغرافیایی محصولات خود را کنترل کرده و به نیازهای مشتریان خود دست پیدا کنند.

این حوزه که معضل بسیاری از کشاورزان است با استفاده از فناوری اطلاعات، علاوه بر فراهم کردن بازار مناسب، روش‌های توزیع و پخش میوه را با نصب برخی از اپلیکشن‌ها ممکن خواهد کرد که در این رابطه سایر ارگان‌های مربوطه نیز همکاری می‌کنند.

مهم‌ترین موانع رشد کشاورزی هوشمند

حمید بهنگار – رئیس کارگروه تحول دیجیتال در کشاورزی ذیل کمیسیون نرم‌افزارهای پیشرفته سازمان نظام صنفی رایانه‌ای استان تهران- با اشاره به لزوم ترویج کشاورزی هوشمند گفته است بخشی از مشکلات از منظر حاکمیتی و سیاست‌گذاری بوده است. دولت باید به ترویج کشاورزی هوشمند کمک کند. بخشی دیگر نیز نیاز به سرمایه‌گذاری برای توانمندسازی شرکت‌ها و ایجاد استانداردهای مناسب است.

به گفته وی نبود مشوق‌های لازم از سوی تشکل‌های حوزه کشاورزی مانند اتحادیه‌ها و انجمن‌های صنفی کشاورزی از دلایل دیگر است. از سوی دیگر کشاورزی در کشور ما عمدتا خردمقیاس است و صنعت کشاورزی از خرده مالکان اداره می‌شود که برایشان هوشمندسازی توجیه کمتری دارد. دانشگاه‌ها نیز باید به کمک هوشمندسازی کشاورزی بیایند.

بهنگار گفت:شرکت‌های هوشمندسازی و نرم‌افزاری نیز تمایل کمتری به ورود به حوزه کشاورزی هوشمند دارند؛ در سایر زیر مجموعه‌های هوشمندسازی شرکت فناور پس از گذشت شش ماه می‌توانند از محصول خود بهره‌برداری کرده و کسب سود کنند اما شرکت‌های هوشمندسازی به دلیل ماهیت کند فرآیندهای تولید، بعد از دو سال می‌توانند به اثبات فناوری برسند و این زمان طولانی علاقه شرکت ها را برای سرمایه گذاری و ورود به این صنعت کم کرده است.

بررسی‌ها حاکی از آن است که جلوگیری از هدر رفت منابع آب، کاهش هزینه‌های تولید، افزایش کیفیت محصولات و در نهایت تامین امنیت غذایی هدفی است که با روش‌های سنتی کشاورزی به سختی قابل دستیابی است بنابراین راه‌برون رفت از این شرایط، بهره‌گیری از فناوری‌های نوین کشت، نگهداری و برداشت محصولات کشاورزی و استفاده از فرایندهای خودکار و هوشمند در این حوزه است.