جامعه منتظر تصمیم سیاستمداران نمی‌ماند. مردم وقتی احساس نیاز کنند، راه خودشان را می‌سازند. حالا هم سال‌هاست که درصد زیادی، از تلگرام و سایر پلتفرم های فیلترشده استفاده می‌کنند، با وجود آن‌که روی کاغذ فیلتر است.

روزنامه خراسان نوشت: این «روی کاغذ بودن» مهم است؛ چون نشان می‌دهد فیلترینگ در بهترین حالت یک خط‌کشی اداری است. نتیجه اما نه کاهش استفاده، بلکه جا افتادن فرهنگ دورزدن و عبور از ممنوعیت بوده است. البته که این مسیر، دلیلی شده برای شکل‌گیری بازار پررونق فیلترشکن فروشی؛ و پولی که مستقیم می‌رود در جیب فروشنده‌ها و واسطه‌ها. بی‌هیچ شفافیت و مالیات و نظمی. یعنی هزینه عمومی و فایده خصوصی، یعنی زیان اجتماعی و سود انحصاری یک اقلیت.
اما مهم‎تر از همه، بحث اجتماعی و روان‎شناختی ماجراست. وقتی مردم برای یک پیام ساده باید از تونل‌های غیررسمی عبور کنند، اعتماد عمومی به سیاست‌گذاری کاهش می‌یابد. سرعت پایین اینترنت و دردسرهای دور زدن فیلترینگ، یعنی هر کاربر عادی به صورت روزمره در مقابل ساختارهای حاکمیتی قرار می گیرد.
اساسا چرا یک نظام حکمرانی خودش را باید به صورت بی نتیجه ای در برابر رفتار عمومی قرار دهد؟ مگر حجم استفاده روزانه از پلتفرم های فیلترشده مشخص نیست؟ این چرخه معیوب را می‌توان با یک تصمیم شجاعانه شکست: رفع فیلتر.
مخالفت های احتمالی نیز قابل حدس و درک است، نگرانی از شایعات، نگرانی از سوء‌استفاده مجرمانه و…
اما تجربه نشان داده است که سیاست فیلترینگ، نه شایعه را و نه جرم را مهار نمی‌کند؛ صرفا آن‌ها را از معرض دید رسمی دور می‌کند و امکان نقش آفرینی به موقع را کاهش می‌دهد. اقدام به رفع فیلتر پلتفرم‎های پرمخاطب نشانه عقب‌نشینی نیست؛ نشانه شنیده شدن است. پیام ساده‌ای که به جامعه منتقل می شود این است که سیستم، صدای کارشناسی را می‎شنود و در زمان مناسب، تصمیم معقولی می گیرد. اهمیت زمان را دست‌کم نگیریم، وقوع جنگ ۱۲ روزه که افکار عمومی را حساس کرد، پنجره‌ای از امکان شجاعت را نیز گشوده است. سیاستمدار باید توان تصمیم‎گیری داشته باشد.
در بزنگاه‌های این‌چنینی، فاصله بین اقدام و بی‌اقدامی، مساوی است با تفاوت بین هم‌صدایی و واگرایی. اگر امروز تصمیمی گرفته شود، دولت می‌تواند خود را همقدم با وعده هایش در انتخابات و نگاه کارشناسی معرفی کند. اگر نه، همان شکاف آشنای میان نسل‌های جدید و مسئولان کشور عمیق تر می شود. مسیر سیاست‌گذاری موثر، از واقعیت می گذرد و نه از آرزو. قبول کنیم که وقتی مردم به چیزی احساس نیاز داشته باشند، راهش را پیدا می‌کنند.
هنر حکمرانی این است که این نیاز را به مسیر امن و شفاف هدایت کند. در نهایت، امتیازها در سیاست مثل قالب های یخ هستند، اگر دیر آن‎ها را استفاده کنی، ممکن است آب شوند. اگر با رشد فناوری های ارتباطی در سال‎های پیش رو، اساسا نیازی به بحث و اقدام مسئولان برای رفع فیلترینگ نباشد، نظام تصمیم‎ گیری کشور به شکل گسترده ای زیر سوال خواهد رفت.