ساعت‌های هوشمند می‌توانند پارکینسون را 7 سال قبل از ظهور علائم اصلی تشخیص دهند
طبق مطالعه‌ای جدید، با استفاده از ساعت‌های هوشمند ابتلا به پارکینسون در افراد مستعد بسیار زودتر از تشخیص پزشکان قابل پیش‌بینی است.
افرادی که به پارکینسون مبتلا می‌شوند، سال‌ها قبل از تشخیص، حرکات آهسته‌تری نسبت به دیگران دارند. آن‌ها نه‌تنها در سرعت راه‌رفتن، که در مورد فعالیت‌های بدنی روزمره و سبک مانند تمیزکردن، مرتب‌کردن رختخواب یا بلندشدن برای تهیه یک فنجان چای به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای کند حرکت می‌کنند. این یافته‌ها از مطالعه‌ای که روی ۱۰۳,۷۱۲ بریتانیایی با مچ‌بندهای دارای ردیاب انجام شده بود، به دست آمده است. آن‌ها به مدت یک هفته از این مچ‌بندها که شبیه به ساعت هوشمند بودند، استفاده کردند.
نتایج به دست آمده از این مطالعه به معنای آن نیست که افراد می‌توانند با خریدن یک ساعت هوشمند ابتلا به بیماری پارکینسون را پیش‌بینی کنند. درواقع این داده‌های حرکتی برای چنین نتیجه‌گیری به اندازه کافی دقیق نیستند. اما می‌توان از داده‌های این ساعت‌ها برای شناسایی گروهی از افراد مستعد این بیماری استفاده کرد. از آنجا که درحال‌حاضر هیچ دارویی برای پیشگیری یا کندکردن این بیماری وجود ندارد، دانشمندان می‌توانند با شناسایی این افراد داروهای جدیدی را برای نجات سلول‌های مغز آن‌ها مورد آزمایش قرار دهند.
از سال ۲۰۲۰ حدود ۳۰ درصد جمعیت بریتانیا از ساعت‌های هوشمند استفاده می‌کنند. در تیجه دانشمندان معتقدند استفاده از داده‌های به‌دست آمده از این ساعت‌ها به‌راحتی در دسترس و بسیار کم‌هزینه است و می‌تواند به شناسایی افراد در مراحل اولیه بیماری پارکینسون کمک کند.
داده‌هایی که در این مطالعات طی یک هفته به دست آمد، قادر بود وضعیت فرد را از نظر ابتلا به پارکینسون تا هفت سال آینده پیش‌بینی کند. این داده‌ها بهتر از روش‌هایی چون بررسی ژن‌ها و سابقه خانوادگی افراد، ترکیبات شیمیایی خون، سبک زندگی و تاثیر عواملی مانند سیگار و الکل و سایر علائم اولیه پزشکی ازجمله ازدست‌دادن بویایی و بی‌اختیاری ادرار عمل کردند. این مطالعه که روی افراد ۴۰ تا ۶۹ ساله انجام شد، نشان داد که علاوه بر حرکات کندتر، افرادی که بعدها به پارکینسون مبتلا شدند، شب‌ها بیشتر از دیگران می‌خوابیدند و بیشتر از خواب بیدار می‌شدند.
با وجود این مطالعه و با استفاده از ساعت‌های هوشمند، ابتلا به پارکینسون در افراد مستعد بسیار زودتر از تشخیص پزشکان قابل پیش‌بینی است، یعنی دقیقاً زمانی که هنوز سلول‌های مغزی حرکتی فرد از بین نرفته و احتمالاً قابل درمان هستند.