دنیای‌اقتصاد: به دنبال رشد معاملات و فعالیت‌‌‌های اقتصادی در بستر اینترنت، نیاز به وضع قوانینی در این بستر، ضروری به نظر می‌‌‌رسید؛ چرا که امکان به وجود آمدن مشکلاتی مانند جعل هویت وجود داشت.

امضای دیجیتال، حالا به عنوان یک فناوری جدید برای جلوگیری از جعل هویت افراد در فعالیت‌‌‌های اداری و معاملات دیجیتالی در بستر اینترنت استفاده می‌شود. با این همه امضای دیجیتال عادی یا کلاسیک بر پایه سخت‌‌‌افزاری است که دشواری‌‌‌های زیادی در بردارد چرا که کاربر باید در حین کار با گوشی همراه خود در سامانه از توکن استفاده کند تا بتواند امضا را انجام دهد. حالا اپلیکیشن امضامی در راستای تسهیل این فرآیند اطلاعات را برای کاربر ارسال می‌کند و کاربر در صورت نیاز می‌تواند بدون محدودیت زمانی فرآیند امضا را انجام دهد. سرویس امضای دیجیتال در این اپلیکیشن به تمامی کسب‌وکارها این امکان را می‌دهد که پس از ثبت درخواست با استفاده از امکانات پنل تحت وب امضامی و API به شکل متمرکز، متون خود را برای امضا‌کنندگان مورد نظر ارسال و دریافت کنند. مخاطبان امضا با دریافت سند، امکان مطالعه و امضای آن را در تلفن همراه خود خواهند داشت. در قراردادهای امضاشده در امضامی، امکان ثبت اصالت سند، زمان دقیق امضا و هویت قانونی امضاکنندگان وجود دارد. راهکار امضای دیجیتال امضامی، شامل اپلیکیشن امضای دیجیتال بر روی گوشی تلفن همراه، پنل تحت وب وAPI مخصوص کسب و کارهاست. این اپلیکیشن بدون نیاز به توکن سخت‌‌‌افزاری، با رابط کاربری، فرآیند امضای غیر‌‌‌حضوری را فراهم آورده است. اپلیکیشن امضای دیجیتال همراه امضامی در سال ۱۴۰۰ راه‌‌‌اندازی شد و برای دانلود و کاربرد عمومی در اختیار مردم قرار گرفت.

امضامی برای کسب و کارها به صورت پنل بر روی لپ‌‌‌تاپ و PC استفاده است و برای استفاده‌‌ عمومی به صورت اپلیکیشن ضمن پشتیبانی از توکن امضای کلاسیک، در سامانه‌‌‌های خدمات الکترونیک قابل استفاده است. این امکان کاربران را از تهیه و استفاده از توکن فیزیکی امضای دیجیتال بی‌‌‌نیاز می‌کند. کسب و کارها می‌توانند برای تفاهم‌نامه و قراردادهای شرکت‌های خود از امضای دیجیتال استفاده کنند، چرا که با استفاده از این امضا با هزینه حداقلی بعد زمانی و مکانی از بین می‌رود. نکته قابل‌توجه دیگر این اپلیکیشن آن است که امضای دیجیتال کاربران در این اپلیکیشن در بسیاری از سامانه‌‌‌های دولتی و غیردولتی قابل استفاده است. قانون تجارت الکترونیکی که در سال ۱۳۸۲ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید، مهم‌ترین سندی است که امضای دیجیتال را از نظر قانونی پوشش می‌دهد. ماده ۷ این قانون به‌‌‌صراحت بیان می‌کند که هرگاه قانون وجود امضا را لازم بداند امضای الکترونیکی مکفی است. ایران در سال ۱۳۹۱، در راستای تحقق دولت الکترونیک، امضای دیجیتال را به‌‌‌عنوان روشی قانونی و معتبر برای تایید صحت اسناد و مدارک دیجیتال معرفی کرد. از سال۱۳۹۱ تابه امروز از امضای دیجیتالی در تجارت آنلاین و خدمات الکترونیکی استفاده می‌شود.